بررسي تاثير نابرابري درآمدي بر اميد به زندگي در ايران

Income inequality and life expectancy in Iran

هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير نابرابري درآمدي بر اميد به زندگي در ايران در فاصله ي زماني (1389-1350) است. براي تحليل موضوع از روش جوهانسن ـ جوسيليوس استفاده شده است. بر اساس نتايج به دست آمده از اين روش، اثرگذاري ضرايب متغير ها بر اساس مباني نظري مورد انتظار بوده و از نظر آماري معني دار بود. نتايج حاكي از آن است كه در بلند مدت، يك درصد افزايش در نابرابري درآمدي باعث كاهش 24/0 درصد در اميد به زندگي شده و يك درصد افزايش در هريك از متغير هاي تعداد پزشكان، نرخ باسوادي و توليد ناخالص داخلي سرانه به ترتيب باعث افزايش 08/0، 08/0 و 007/0 درصد در اميد به زندگي مي شود. هم چنين نتايج بر اساس ضريب جمله ي تصحيح خطا، حاكي از آن است كه در هر دوره حدود 01/0 از عدم تعادل كوتاه مدت، براي رسيدن به تعادل بلند مدت تعديل مي شود.

Objective (s): The aim of this paper was to assess the relationship between income inequality and life expectancy in Iran from 1971 to 2010. Method: The Johansen-Juselius method was used for theoretical analysis. Results: The results indicated that the coefficients of all variables are significant based on theoretical foundations. Findings showed that, in the long run, 1% increase in the income inequality decreases the life expectancy by 0.24% and 1% increase in the number of doctors, literacy and GDP per capita lead to respectively, 0.08, 0.08 and 0.007 percent increases in the life expectancy. Also, the results based on error correction model indicated that to achieve long-term balance, about 0.01 adjustment of short-run imbalance was needed for each period. Conclusion: The study indicated that income inequality adversely was associated with life expectancy. Indeed the economic policy makers and government should strive to reduce income inequality.