رابطه ذات و صفات الهي از ديدگاه ابن ميثم بحراني

رابطه الذات و الصفات الالهيه من منظار ابن ميثم البحراني

رابطه ذات و صفات الهي، يكي از مهم‌ترين مباحث كلامي، فلسفي و عرفاني است كه درباره آن، نظريات گوناگوني ارايه شده است. ابن‌ميثم، متكلم، فيلسوف و عارف شاخص قرن هفتم، در بين نظريات ارايه‌شده، نظريه عينيت صفات با ذات را پذيرفته است، اما در تبيين فلسفه توصيف خداوند و وجود صفات او، اعتباري بودن اوصاف الهي را مطرح مي‌كند كه به نظر مي‌رسد نه تنها با نظريه عينيت، تناقضي ندارد، بلكه تبيين دقيقي از همان نظريه است. ابن‌ميثم، با الهام از بيان اميرالمومنين عليه السلام درباره نفي صفات، توصيف خداوند با اين اوصاف اعتباري را از مراتب آغازين معرفت حق مي‌شمارد و كمال اخلاص در معرفت را كه غايت سير عارف است، در نفي صفات از خداوند و لحاظ ذات او بدون در نظر گرفتن چيز ديگر، مي‌داند.

The relationship between Essence and Attributes of God is one of the most important theological, philosophical and mystical issues about which various theories have been proposed. Ibn Maytham, theologian, philosopher and mystic of the thirteenth century, accepted the idea of identicalness of attributes to essence in respect to the other presented ideas. But, he, explaining the philosophy of description of the existence of God and His attributes, considers the divine attributes as itibari (invented). It seemingly does not contradict the theory of identicalness, but rather it is a detailed explanation of the same theory. Ibn Maytham, inspired by the words of Imam Ali (AS) on the negation of attributes, considers the description of God by means of itibari (invented) attributes as the early stages of knowledge of the Truth. He regards the ultimate purity of knowledge as the purpose of mystic journey in rejecting the attributes of God and viewing His Essence without considering anything else.