بررسي شبهه سياق درباره آيه ولايت (با تاكيد بر ديدگاه فخررازي)

دراسه شبهه السياق في آيه الولايه بالتاكيد علي راي الفخر الرازي

مخالفان شيعه، شبهات و اشكالات بسياري درباره آيه ولايت (مايده: 55) مطرح كردند. يكي از اين شبهات، شبهه چهارم فخررازي ذيل آيه ولايت است. فخررازي با توجه به سياق، ادعا مي‌كند كه چون آيه پيشين (مايده: 54) درباره ابوبكر بوده و از قوي‌ترين دلايل بر صحت امامت و خلافتِ اوست، پس آيه بعد ـ يعني آيه ولايت ـ نمي‌تواند درباره علي عليه السلام باشد، چراكه در غير اين صورت تناقض لازم مي‌آيد؛ به همين دليل، استدلال شيعيان به آيه ولايت براي اثبات امامت علي عليه السلام نادرست است. اما از ديدگاه مفسران و متكلمان شيعه، آيه مورد نظر فخررازي (مايده: 54) به هيچ وجه بر امامت و خلافت ابوبكر دلالت ندارد، بلكه اساساً اين آيه در رابطه با ابوبكر نيست و روايات مورد ادعاي وي نيز سنداً و دلالتاً مخدوش و نامعتبرند. در اين نوشتار مدعاي فخررازي پس از تبيين كامل، در قالب بحث تطبيقي ارزيابي گرديده و نشان داده خواهد شد كه ميان اين دو آيه، هماهنگي و هم‌سويي كاملي وجود دارد.

Those who are against Shia school of thought have raised a lot of doubts and questions on the verse of Wilayah (Maʹidah: 55). One of these questions is the fourth question of Fakhr Razi while explaining the verse of Wilayah. Fakhr Razi, based on the context, claims that since the previous verse (Maʹidah: 54) is about Abu Bakr and the strongest reason for the validity of his Imamate and the caliphate, therefore the later verse (Maʹidah: 55) cannot be concerned with the wilayah of Imam Ali (peace be upon him). If not, there will be a contradiction. Therefore, he concludes that the Shia argument, that the verse of Wilayah is a proof of the Imamate of Imam Ali (peace be upon him) is incorrect. But to the Shia scholars and theologians, the verse in question (Maʹidah: 54) does not imply the Imamate and the caliphate of Abu Bakr, but this verse does not concern Abu Bakr and his alleged traditions are also unreliable by document and indication. After a full explanation of Fakhr Raziʹs claim, the author of the present paper evaluates it in a comparative discussion and demonstrates that these two verses are in full coordination and alignment.