فرداي روشن

The Lighted Tomorrow

اقبال لاهوري يكي از شاعراني است كه متعهدانه مسايل و مشكلات جامعه و مردم كشور خود را در شعرش منعكس كرده و در بيداري مردم سرزمين خود و تاسيس كشور پاكستان نقش مهمي داشته است. وي در شمار معدود شاعراني است كه اميد به آينده در شعر شان موج مي زند و خوشبينانه پيشنهاداتي براي درمان دردهاي اجتماعي مردم جامعه خود ارايه كرده اند. نكته شايان توجه در شعر او آن است كه وي نه تنها مشكلات را بازتاب مي دهد بلكه راه حل هايي را هم بيان مي كند كه از بينش اسلامي وي برخاسته است. وي در منظومه ي «پس چه بايد كرد اي اقوام شرق ؟»از ديوان خود، مشكلات جوامع اسلامي را بيان و براي آن ها راه حل ارايه كرده است. جستجوي ريشه هاي عقيدتي خوشبيني اقبال، و روش هاي او براي حلّ مشكلات اجتماعي، سوال اصلي اين تحقيق است. اين تحقيق برآن است تا بن مايه هاي فكري، مضامين و شاخصه هاي زباني و ادبي اين رويكرد متعهدانه را در اشعار اقبال با نگاهي جامعه شناختي بررسي كند. IqbalLahuri is one of the poets who have expressed a great deal of hope in their poems. He had a great role in the enlightenment of his home-country’s people and also in the establishment of Pakistan as a country. He has explained the problems of the Islamic world, together with solutions, in his poetry and specifically in the book, “What Should We Do?” He expressed the agony of the people in those poems and gave them hope of a better future, in fact, Iqbal tried to solve the human problems by his poems. The present research sociologically investigates the mental themes and lingual and literary fundamentals and characteristics of hope and religion in the poems of this Islamic philosopher and demonstrates his role in the opposition and committed literature.