مقايسه اثرات هورمون رشد روي تغييرات گرلين آسيل‌دار در دو رده چاقي به‌دنبال يك جلسه فعاليت ورزشي متناوب

Comparison of the effects of growth hormone on acylated ghrelin and following acute intermittent exercise in two levels of obesity

زمينه و هدف: غذای دريـافتی (اشتها) و انرژی مصرفی می‌توانند روی وزن بدن مؤثر باشند. گرلين آسيل‌دار (Acylated Ghrelin) اشتها را زياد می‌كند و ميزان پلاسمايی آن توسط هورمون رشد سركوب می‌شود. تحقيق حاضر، اثرات فعاليت ورزشی متناوب با شدت‌های فزاينده روی گرلين آسيل‌دار، اشتها و هورمون رشد دانشجويان مرد با دو رده چاقی را مورد آزمون قرار می‌دهد.روش بررسی: هر دو گروه يك (تعداد شش نفر، شاخص توده بدن 2kg/m 92/0±18/31) و گروه دو (تعداد پنج نفر، شاخص توده بدن 2kg/m 25/2±94/36) با شدت‌های فزاينده 50، 60، 70 و 80 درصد حداكثر اكسيژن مصرفی، به‌ترتيب برای مدت 10، 10، پنج، و دو دقيقه روی نوارگردان دويدند. نمونه‌های خون قبل از فعاليت ورزشی (به‌عنوان مقادير استراحتی)، بعد از هر حجم كاری (هنگام فعاليت ورزشی) و در دقايق 30، 60 و 120 (هنگام دوره بازيافت) جمع‌آوری شدند.يافته‌ها: غلظت‌های پلاسمايی گرلين آسيل‌دار و ميزان گرسنگی در دو گروه كاهش يافت و در پايان آزمون، به‌طور معنی‌داری نسبت به مقادير استراحتی كم‌تر بود (به‌ترتيب: 008/0P= و 002/0P=) ولی اختلاف معنی‌داری بين گروه‌ها نبود. غلطت پلاسمايی هورمون رشد در دو گروه افزايش يافت و در پايان آزمون، به‌طور معنی‌داری نسبت به مقادير استراحتی بيش‌تر بود (گروه يك 012/0P= و گروه دو 005/0P=) و اختلاف معنی‌داری بين گروه‌ها نبود. به‌علاوه، تفاوت معنی‌داری بين مقادير سطح زيرمنحنی تمام متغيرها در هر دو گروه وجود نداشت.نتيجه‌گيری: اين يافته‌ها اشاره دارد كه افراد در دو رده چاقی، واكنش‌های يكسانی به شدت‌های مختلف دويدن دارند كه می‌تواند برای طراحی يك برنامه تمرينی كاهش وزن مؤثرتر، مورد توجه قرار گيرد.

Background: The prevalence of obesity has risen enormously over the past few decad-es. Both food intake (Appetite) and energy expenditure can influence body weight. Acylated ghrelin enhances appetite, and its plasma level is suppressed by growth horm-one. The present study, examines the effects of an intermittent exercise with progress-ive intensities on acylated ghrelin, appetite, and growth hormone in inactive male students with two levels of obesity.Methods: Eleven inactive males were allocated into two groups on the basis of their body mass index (BMI). Six subjects in group one, BMI= 31.18±0.92 kg/m2, and five subjects in group two, BMI= 36.94±2.25 kg/m2, ran on the treadmill with progressive intensities of 50, 60, 70 and 80% of VO2max for 10, 10, 5, and 2 min respectively. Blood samples were collected before the exercise (as the resting values), after each workload (during the exercise), and at 30, 60, and 120 min (during recovery).Results: Plasma acylated ghrelin concentrations and hunger ratings in two groups were decreased and remained significantly lower than resting values (P=0.008 and P=0.002 respectively) at the end of the trial and there was no significant differences between groups. Growth hormone levels in two groups were increased and remained significant-ly higher than resting values (groups one P=0.012, group two P=0.005) at the end of the trial and there was no significant differences between groups. In addition, there were no significant differences between area under the curves (AUC) values over total periods for acylated ghrelin, hunger ratings, and growth hormone in two groups.Conclusion: These findings indicate that individuals with two levels of obesity have the same response to the different intensities of treadmill running and two hours thereafter during recovery period, which can be considered for designing a more effective weighting loss training program.