تحليل نسبت ميان درون مايه هاي آثار داستاني سيمين دانشور با پيشينه فرهنگي ايران

Analysis of the Relation between Themes of the Works by SiminDaneshvar and Iran’s Cultural Background

آفرينش متن بدون ارتباط با ميراث ادبي و متون قبل از آن صورت نمي گيرد. رُمان و داستان كوتاه معاصر فارسي ژانري (نوع ادبي) نسبتاً نوپاست. ارتباط اين ژانر نوپديد با ميراث فرهنگي پُرديرينه ايران موضوعي درخور تامّل است. در نقد ادبي به منظور بررسي ارتباط بين متون، رويكردي نو به نام بينامتنيّت مطرح است. اين پژوهش بر پايه ديدگاه يكي از موثّرترين نظريّه‌پردازان حوزه بينامتنيّت يعني ژِرار ژنِت، منتقد فرانسوي، شكل گرفته است. مطابق نظريّه او، هرگونه ارتباط متن با غير خود، فرارَوي متني يا فرامتنيّت نام دارد كه جنبه هاي متعدّدي را شامل مي شود. از اين ميان، بيش متنيّت و بينامتنيّت درباره ارتباط بين دو متن است. بينامتنيّت حضور مستقيم متني در متن ديگر و بيش-متنيّت هرگونه تاثير متني از متن ديگر است. اين جستار، ارتباط مجموعه داستان هاي «شهري چون بهشت» و «به كي سلام كنم؟» و رُمان هاي «سووشون»، «جزيره سرگرداني» و «ساربان سرگردان» را با ميراث فرهنگي، به عنوان زيرمتن تحليل مي كند و نقش اين بهره گيري در شيوه داستان نويسي دانشور را بازمي كاود. اين تحقيق با روش توصيفي ـ تحليلي سعي كرده است بر مبناي چهارچوب نظريّه بينامتنيّت، آثار داستاني اشاره شده را تحليل كند. اجمالاً اين پژوهش حاكي از حضور مستقيم عناصر نظام فرهنگي و ميراث هاي ادبي ايران در آثار ياد شده دانشور است.

A text cannot be created without relation with literary heritage and previous texts. Novel and contemporary short Persian story is a relatively new genre. The relation between this newly-founded genre and the ancient Iranian culture is of great importance. In literary criticism, a modern approach called intertextuality is used to study the relation between texts. The theoretical framework of this study is based on the view of Gerard Genette, one of the most influential theorists in the field of itnertextuality. According to his theory, any relation of the text with something other than the text itself is called paratextuality which includes different aspects. Intertextuality is about the relation between two texts. In this study, This paper analyses the relation between cultural heritage as hypotext and the stories in A City like Heaven and Who Shall I Greet?and the novels Savushun, Wandering Island and Wandering Cameleer. Furthermore, the present study discusses the role of cultural background in the technique of story-telling used by Daneshvar. Using a descriptive-analytic method, this paper attempts to analyze the said story absed on the theory of itnertextuality. The results indicate the