جهاني‌شدن و منطقه‌گرايي نوين در شرق آسيا

Globalization and the New Regionalism in East Asia

در پايان جنگ سرد و با گسترش جهاني‌شدن، منطقه‌گرايي نوين در دو دهه اخير به يكي از اصلي‌ترين موضوع‌هاي رشته‌هاي اقتصاد بين‌الملل، روابط بين‌الملل و اقتصاد سياسي بين‌المللي تبديل شده است. اينك نوعي ديالكتيك جهاني‌شدن و منطقه‌گرايي در سياست بين‌الملل آمده است. منطقه جنوب شرق آسيا هم از مناطقي است كه اگرچه منطقه‌گرايي در آن به دوران جنگ سرد و به‌صورت مشخص شكل‌گيري اتحاديه ملت‌هاي جنوب شرق آسيا (آسه‌آن) در سال 1967 برمي‌گردد، اما از دهه 1990 موضوع منطقه‌گرايي در آن از اهميت بسيار زيادي برخوردار شده است. اين روند را مي‌توان در قالب ترتيبات و سازمان‌هاي منطقه‌اي در اين منطقه مشاهده كرد. به‌عنوان نمونه با رخدادن بحران مالي در سال 1997، تلاش‌هايي در جهت گسترش همكاري ميان كشورهاي عضو آسه‌آن و سه كشور واقع در منطقه شمال شرق آسيا يعني چين، ژاپن و كره جنوبي آغاز شده است كه طرح آسه آن + 3 ( آسه آن + كره جنوبي، ژاپن و چين) از مهم‌ترين نمودهاي آن محسوب مي‌شود. با برطرف شدن بحران مالي همكاري ميان اعضاي آسه‌آن و سه كشور يادشده علاوه بر اينكه در حوزه اقتصادي و تجاري گسترش يافته است، به حوزه‌هاي سياسي، فرهنگي و اجتماعي نيز تسري يافته است. به‌گونه اي‌كه در نشست سران آسه‌آن در سال 2003 در بالي- اندونزي، مقرر شد تا سال 2020 جامعه آسه‌آن در سه حوزه امنيتي، اقتصادي و فرهنگي- اجتماعي با تعميق همكاري‌ با سه كشور ژاپن، چين و كره جنوبي عملي شود. سوال اصلي مقاله اين است كه تا چه اندازه مي‌توان به تحقق منطقه‌گرايي در منطقه شرق آسيا اميدوار بود؟ سوال هاي فرعي مطرح شده در اين مقاله هم عبارتند از: چه رابطه‌اي بين دو پديده جهاني‌شدن و منطقه‌گرايي وجود دارد؟ مهم‌ترين نمود منطقه‌گرايي در شرق آسيا چيست و چه زمينه‌ها و عواملي سبب شكل‌گيري آن شده‌اند؟ براي پاسخ به پرسش‌هاي مورد اشاره، اين مقاله از چهار بخش تشكيل شده است. در بخش نخست ويژگي‌هاي منطقه‌گرايي نوين و تفاوت‌هاي آن با منطقه‌گرايي قديم مورد بررسي قرار مي‌گيرد. سپس رابطه ميان دو پديده جهاني‌شدن و منطقه‌گرايي نوين بررسي مي‌شود. در بخش سوم زمينه‌ها و عوامل موثر بر شكل‌گيري آسه‌آن + 3 مطرح مي‌شود. در پايان عوامل موثر در تداوم همكاري آسه آن +3 به‌منظور تحقق منطقه‌گرايي در كل منطقه شرق آسيا ارايه مي‌شود. روش مورد استفاده در اين تحقيق از نوع توصيفي – تحليلي است.

Extended Abstract Introduction At the end the Cold War and with spread of globalization, the New Regionalism in the last two decades as one of the main topics disciplines in international economics, international relations and international political economy has become. Today a dialectic of globalization and regionalism in international politics have emerged. Although Regionalism in South-East Asia during the Cold War, specifically the nations of the EU South East Asia (ASEAN) is returning in 1967, but the 1990 the issue of regionalism that is very important . This trend can be seen in arrangements and regional organizations in this area. Methodology This paper describes an analytical approach that seeks to answer the question: to what extent can we hope to accomplish Regionalism in East Asia? Subsidiary question raised in this article include: What is a relationship between the two phenomena of globalization and Regionalism? visible symptom of Regionalism in East Asia and what are the fields and reasons of its formation? Discussion Although Regionalism in South-East Asia during the Cold War, specifically the nations of the EU South East Asia (ASEAN) is returning in 1967, but the 1990 the issue of regionalism that is very important . And this in the the form of regional arrangements and organizations in the region can be observed in. At first acceptance the concept of "East Asia" was difficult for many countries because APEC was considered an effective regional organization and other regional organizations to create a more East Asian littoral states know unnecessary. In fact, more efforts have been made in realization of the ASEAN in East Asia, intra-regional and extra-regional influence of two factors taken. Factors such as economic and financial crisis in Asia in 1998-1997 and an increase in the rate of regional trade within Asia in the 1990s, including the regional factors, Spread regionalism in other regions of the world and among the ASEAN are considered factors in the formation Brvnmntqhay. Conclusion Although effective strides in expanding cooperation among members in order to achieve regionalism in East Asia have been taken, But obstacles and problems in the region and outside the region that members should take steps to remove them. The most important of these barriers include: Attention the purposes and programs such as economic prosperity and political and social stability by some members, such as Indonesia and the Philippines, Attention to the sheriff globally or at least in geographical span of Asia - Pacific from Japan, Competition between China and Japan for regional leadership in East Asia, with governments oppose ceding their sovereignty to regional institutions and mechanisms of its executive, the U.S. opposed the formation of economic regionalism in East Asia, All have caused to the realization of regionalism in East Asia is not remarkable speed and acceleration.