مقايسه اثر شياف ديكلوفناك و پتيدين عضلاني در رفع درد بعد از جراحي فتق اينگوينال

Diclofenac suppository versus intramuscular pethidine in post herniorrhaphy pain relief

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;} زمينه و هدف: داروهای ضد التهابی غير استروييدی و مخدرها به‌صورت روتين برای كنترل درد بعد از عمل تجويز می‌شوند. عدم كنترل درد بعد از عمل موجب اثرات زيان‌بار مزمن و يا حاد شده و مرگ و مير را افزايش می‌دهد. در عمل استفاده از ضد دردهای اپيوييدی محدوديت‌هايی هم‌چون ايجاد تولرانس و يا عوارض جانبی هم‌چون تهوع، استفراغ آرام‌بخشی و يا دپرسيون تنفسی به‌همراه دارد. اين مطالعه برای بررسي اثرات شياف ديكلوفناك بر روی درد بعد از عمل فتق اينگوينال ترتيب داده شده است. روش بررسی: در يك كارآزمايی دوسوكور آينده‌نگر 60 بيمار كانديد هرنی اينگوينال تحت بيهوشی عمومی در دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند. بيماران گروه A، mg100 شياف ديكلوفناك و گروه B، mg50 پتيدين پس از القای بيهوشی دريافت نمودند. بررسی درد بعد از عمل پس از تحويل بيمار به ريكاوری و هر دو ساعت يك‌بار تا شش ساعت با استفاده از معيار عددی درد (VAS) انجام گرديد.يافته‌ها: تسكين درد نسبتاً در هر دو گروه مشابه بود (3/0P=). بيماران گروه پتيدين در دو ساعت بعد از عمل به مخدر بيشتری نسبت به گروه ديكلوفناك نياز داشتند (03/0P=). در همان ساعت بيماران گروه A هم‌چنين نمرات درد مطلوب‌تری داشتند (05/0P<). در ساير زمان‌ها تفاوت آماری معنی‌داری وجود نداشت. شيوع تهوع و استفراغ در هر دو گروه يكسان بود. دپرسيون تنفسی در هيچ‌كدام از گروه‌ها وجود نداشت. نتيجه‌گيری: بی‌دردی از پيش ايجاد شده با mg100شياف ديكلوفناك كه پس از القای بيهوشی تجويز می‌شود موجب ايجاد بی‌دردی بعد از عمل با حداقل بازگشت درد در محل جراحی فتق اينگوينال می‌شود.

Background: Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSADs) and opioids are frequently administered to relieve postoperative pain. Uncontrolled postoperative pain may produce a range of detrimental acute and chronic health consequences and increase mortality and morbidity. Practically, the analgesic efficacy of opioids is typically limited by the development of tolerance to them or by opioid-related side- effects such as nausea, vomiting, sedation or respiratory depression. This study aims to assess the effects of suppository diclofenac on post-herniorrhaphy pain management. Methods: In this prospective double-blind clinical trial, 60 patients who were candidate for the surgical repair of inguinal hernia were divided into two groups. Patients in group A received 100 mg of suppository diclofenac and patients in group B 50 mg of pethidine after the induction of anesthesia and before surgical incision. Postoperative pain assessment was done by an unbiased observer on the arrival of patients in the recovery room, using a 10-cm visual analogue scale (VAS) at 2-hour intervals for 6 hours. Results: Pain relief was similar in the two groups (P=0.3). Patients in group B required more analgesia two hours post-operatively (P=0.03), while patients in group A had more favorable results regarding pain control (P<0.05). Statistically, there was no difference between the two groups at other intervals. The occurrence of nausea and vomiting was similar in both groups. No respiratory depression was observed in the patients. Conclusion: Preventive analgesia with 100 mg of suppository diclofenac after anesthesia induction for herniorrhaphy produced effective postoperative analgesia with minimum side-effects