غم غربت در اشعار منوچهر آتشي

Nostalgia in Manuchehr-e-Atashi’s poems

منوچهر آتشي از شاعراني است كه دوران كودكي، طبيعت زنده جنوب و صداقت رفتاري آن ديار هرگز از ذهن و زبان او محو نميشود. گذشته سرايي شاعر علاوه بر تاريخچه ي حضور او در دنيا به گذشتههاي بسيار دور و باستاني و اسطورهاي نيز باز ميگردد. واژهها، مكان ها، حوادث و اتفاقات، اشخاص، روستا و ... هميار شاعر در پردازش به اين گذشته است. درد و حسرت از دست رفتن نيكيها و مردانگيهاي آدمي در برابر همه ي بديها خميرمايه ي اين گذشته سرايي است. از آنجا كه شعر شاعران به نوعي سرگذشت پنهان جامعه است باواكاوي حسرت سروده هاي آنها مي توان تاريخچه ي پنهان جامعه هم دوره ي شاعر را بازشناخت. بازشناسي خصلت هاي مردم جنوب، مبارزه ي آنها عليه استعمار، افتخارات و زندگي پرشكوه آنها، جدال سنت و تمدن، تقابل طبيعي زيستي با صنعت و مدرنيته و آرمان هاي نهفتـه در مدينه ي فاضله از هدف هاي اين بررسي است كه در خلال اشعار آتشي نمود يافته است. به ضرورت همين مساله باواكاوي اشعار آتشي، آنچه كه در اين راستا و در پيوند با اين هدف بوده استخراج شده و نمونه هاي برجسته ي آن ارايه شده است.

Manouchehr Atashi is among the poets who turn back to their personal and social past because their utopia cannot be found in their actual local and temporal status. Nostalgia or, in other words, yearning for the past which can be accompanied by rue and pain is the title covering this topic. Manouchehr Atashi is a poet who has never ignored the fresh nature of the South and behavioral integrity of that place in his mind and poems. His past refers not only to the much farther ancient and mythical time but to the history of his presence in the world. The words, places, incidents, people, village and … are the poet’s helpers in considering his past. Rue and pain of missing goodness and bravery against badness is the axiom of this storyline. How to present the rue of the cantos will be considered (introduced) in this article.