انكشاف ابديت؛ ضد تاريخي‌گرايي اساطيري

Revealing of the Eternity: Mythical Anti-historicism

اسطوره، نه صورت ابتدايي و خام بينش بشري، بلكه منطق غالب بشر جاويدان و مقدس است؛ منطق «خاستگاه» و «تكراري» كه در ساختار دقيق و يكپارچه اش، هر امر جزيي را به مرتبه «دال ابديت» بر مي‌كشد. ضرورت و قطعيت اين منطق،تنها در قياس با پارادايم تاريخي فهم مي‌شود. «خاستگاه باوري» اساطيري در پي آنست كه كثرات و تفاوتها را در يك اصل و سرچشمه گردآورده و بدين ترتيب آنها را به هويت‌هاي جاودانه و نمونه‌هاي مثالي بدل سازد؛ هوياتي كه همان طبايع يا راز بي زمان اشيا هستند. هر رويداد همان نادره نخستين است .همين رجعت و بازگشت به منشايي واحد، در سرشت خود،اشتياق به «وحدت» و «كل» را مستور ساخته است. برهم نهاد اين «خاستگاه باوري» و «وحدت‌گرايي»، دست‌يابي به نگرش «ضد تاريخي» در چشم‌انداز اسطوره‌اي است؛ در چنين جهاني، انكشاف ابديت با «انكار تاريخ» پيوند مي‌خورد.

Myth is not the primordial and naïve insight of man; rather it is the dominant rationale of immortal and sacred man: a rationale of “origin” and “repetition” which, in its precise and harmonious structure, elevates every trivial thing to the level of signifier of eternity.The necessity and preciseness of this rationale is only comprehended in comparison (contrast) to the historical paradigm. Mythical originalism wants to collect all the pluralities and differences in one origin and foundation and, through this, turn them into eternal identities and archetypes: identities which are the natures or timless secret of things.Each event is a primordial rarity: this return to a single(united) origin, in its own nature, has concealed the tendency towards unity and “totality”. Synthesis of this "originalism" and "Unitarianism" is achieving an anti-historical theory in a mythical perspective : in such a world the revealing of eternity is tied to "denial of history".