چگونه گزاره‌هاي ديني افاده معناي حقيقي مي‌كنند؟ (بررسي نظرگاه آلستون)

How can religious statements make literal (View of Alston)

چگونه مي توان اوصاف بشري را بر موجودي يكسره متمايز يعني خداوند بار كرد؟ شايد اين پرسش، مهمترين پرسشي است كه فيلسوفان دين در بحث كاربرد زبان در دين طرح كرده اند. استفاده از زبان بشري براي توصيف خداوند چگونه ممكن است؟ پاسخ سلبي به اين پرسش، سر از تعطيل معرفت الهي در مي آورد و پاسخ ايجابي، به تشبيه و انسان وار پنداشتن خداوند منتهي مي شود. در مقام حل مسيله، فيلسوفان راه حل هاي متعدد و متكثري طرح كرده اند. بعضي مانند توماس آكوييني قايل به تشابه و بعضي مانند پل تيليش قايل به نمادگرايي شده اند، بعضي اساساً زبان دين را غيرشناختاري و بعضي ديگر بي معنا تلقي كرده اند. از اين ميان، آلستون نظرگاهي يكسره متمايز عرضه كرده است. بنابر نظر او مي توان از زبان بشري براي توصيف خداوند استفاده كرد، چنين زباني علاوه بر اين كه معنادار است به نحو حقيقي نيز به كار مي رود. آلستون در توضيح مقصود خود، به نظريه كاركردگرايي متوسل مي شود. براساس اين نظريه، مي توان ويژگي هاي امكاني و جسماني مفاهيم و اوصاف متعارف انساني را كنار نهاده و هسته اصلي معنا را براساس كاركرد مشترك اين اوصاف در خدا و انسان، به خدا نيز نسبت داد و از اين رو، به نحو معنادار و حقيقي درباره خدا سخن گفت.

How can one predicate human attributes to God ? This question is, rehaps, the most important question which has posed by religious philosophers in the course of the uses of language in religion. How can described by human language? The negative answer to this question does not lead to knowledge of God and the affirmative loads human thought to conceive of God in anthromorphic terms. Some philosophers have posed different solutions. Thomas Aquinas and Paul Tillich believe that religious language is analogy and symbolic language. Some believe that it is, basically, non cognitive and others believe that it is meaningless. But William Payne Alston, has posed an absolutely distinct view. According to him, one can use human language, meaningfully and literally, to describe God. Alston, elucidating an deliverance, resorts to the functionalism doctrine. According to this doctrine, we can predicate functionally the principal core of meaning to God which is a shared content between God and humans by ignoring corporeal and spatiotemporal qualities. Therefore, one can talk about God in a meaningfull and literal manner.