بررسي تطبيقي نمايش هاي تعزيه و تراژدي براساس نظريات ارسطو

A comparative study of Tragedy and Ta ׳zieh based on Aristotle’s Theory

تعزيه و تراژدي، نمايش هايي آييني و مذهبي همراه با امكانات و ويژگي هاي مختص خويش هستند. وجود ويژگي هايي چون روايت گري، بديهه سازي، تعليق و تعويق حوادث و امكاناتي از اين دست در تعزيه و ويژگي-هايي چون تقليد كنش، شخصيت پردازي و وحدت هاي سه گانه «كنش»، «زمان» و «مكان» در تراژدي از هريك از آنها نمايشي خاص مي سازد كه با وجود تفاوت هاي ياد شده، اين دو گونه نمايشي در وقوع «فاجعه» يا «امر تراژيك» و خاستگاه آييني مشترك اند. حال پرسش اين است كه كدام ويژگي ها و عناصر در تعزيه و تراژدي وجود دارد كه به وقوع امر تراژيك منجر مي شود و آيا مي توان براساس تفاوت ها و شباهت هاي اين دو گونه نمايشي، تعزيه را نوعي تراژدي محسوب كرد يا نه. اين مقاله با بهره گيري از روش توصيفي_ تطبيقي و با رويكرد فلسفي براساس نظر ارسطو سعي در تبيين اين نظر دارد كه با وجود عناصر تراژيك در تعزيه و وقوع امر تراژيك در آن، اين نمايش از نوع تراژدي نبوده بلكه از نوع حماسه مي باشد.

Tragedy and Ta ×zieh are religious and ceremonial plays, each with their own specific properties and facilities. Features of Ta ×zieh such as narration, extemporization, suspense and postponement on one hand and features of tragedy such as imitation, personification and the threefold unity of action, time and place on the other hand make each of them special plays. Nevertheless, in the presence of disaster and tragic event, both plays are compatible. Now the question arises, what features and components of Ta ×zieh and tragedy create a tragic affair? Moreover, can one think about Ta ×zieh as a kind of tragedy, according to their differences and similarities? In this paper, we try to demonstrate that the Ta ×zieh is not tragedy, but it is a kind of epic. For this purpose, we use a descriptive-comparative method as well as a philosophical procedure on the basis of Aristotle’s viewpoint.