سياست هويت

Politics of Identity

ارايه تعريفي از كنش سياسي و سوژه سياسي آن، براي سياستي رهايي بخش، دغدغه بسياري از انديشمندان سياسي بوده است. در اين ميان انديشه چپ از اين دغدغه بي بهره نمانده است، و حتا شايد بيش از بقيه نحله ها بدان پرداخته است. در اين مقاله كوشيده ايم تا بر انديشه برخي از چهره هاي شاخص چپ نو، به ويژه آلن بديو و ژاك رانسير، تامل كنيم، متفكراني كه با تفاوت هايي از آراي ژاك لاكان تاثير پذيرفته اند. در اين مسير تلاش آنها را در صورت بندي تعريفي متفاوت، و بنابر ادعا، جهانشمول از كنش و كنش گر سياسي دنبال كنيم. در اين مقاله خواهيم ديد كه آيا اين انديشمندان در رسيدن به تعريفي نو، و بنابر تعريف، «رهايي بخش» از كنش و سوژه آن به توفيق رسيده اند و طرحي نو در انديشه سياسي درانداخته اند يا صرفاً با تكرار همان مضامين در هييتي به ظاهر متفاوت، همان نسخه هاي كلاسيك را از نو تجويز كرده اند.

Introducing a definition of political action and its political subject for emancipator politics is the concern of the most political thinkers. In this respect, the thinkers of the Left have grappled with it even more than others. This essay reflects on some of the major figures of the new left, in particular Alain Badiou and Jacques Ranciere, who have been influenced in different degrees by Jacques Lacan. It traces their attempts to formulate a different and allegedly universal definition of political action and its subject in order to find out whether they have been successful in mapping a new and "emancipator" definition or they have simply reproduced the old implications and traditional prescriptions in an apparently new guise.