بررسي راديوگرافيك عمق فضاهاي هوايي فوقاني در انواع ناهنجاريهاي اسكلتال قدامي- خلفي و عمودي

Radiographic Assessment of Upper Airway Size in Skeletal Sagittal and Vertical Jaw Discrepancies

چكيده زمينه و هدف: از اجزاي مهم در روند تشخيص و طرح درمان در ارتودنسي، عملكرد تنفسي بيمار است كه رابطه مستقيم با اندازه راه هوايي فوقاني دارد. هدف از مطالعه حاضر ارزيابي عمق راه هوايي فوقاني توسط راديوگرافي‌هاي سفالومتري استاندارد در افراد ايراني داراي انواع ناهنجاري قدامي- خلفي و عمودي مي‌باشد. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي- تحليلي پنجاه راديوگرافي در گروه عمودي نرمال جهت ارزيابي اندازه راه هوايي در بُعد قدامي- خلفي و پنجاه راديوگرافي در گروه قدامي- خلفي نرمال جهت ارزيابي اندازه راه هوايي در بُعد عمودي مورد بررسي قرار گرفت. اندازه‌گيري متغيرهاي خطي شامل عمق نازوفارنژيال، عمق اوروفارنژيال و عمق هايپوفارنژيال صورت پذيرفت. داده‌ها توسط نرم افزار SPSS ويرايش 15 مورد تحليل واقع شد و نتايج با استفاده از آزمون واريانس و Tukey HSD تعيين و ارايه گرديد. يافته‌ها: در گروه نرمال از لحاظ قدامي-خلفي، با افزايش بُعد عمودي، اندازه راه هوايي فوقاني كاهش يافت به گونه‌اي كه اين اندازه در افراد Hyperdivergent نسبت به افراد Hypodivergent به طور معني‌داري كمتر بود (001/0 < P) در گروه نرمال از لحاظ عمودي، با افزايش زاويه ANB ، اندازه ناحيه اروفارنكس و هايپوفارنكس كاهش يافت به گونه‌اي كه اين اندازه در افراد CL II نسبت به افرادCL III به طور معني‌داري كمتر بود (001/0 < P). اين در حالي بود كه از لحاظ اندازه نازوفارنكس بيشترين ميزان در افراد CL I مشاهده گرديد. نتيجه‌گيري: ابعاد راه هوايي تحتاني و فوقاني با افزايش ارتفاع صورت، كاهش و با كاهش زاويه ANB ، افزايش مي‌يابد. كليد واژه‎ها: عمق راه هوايي فوقاني ، روابط قدامي-خلفي ، روابط عمودي

Abstract Background and Aim: An important factor in the process of diagnosis and orthodontic treatment planning is patient’s respiratory function that has a direct correlation with the upper airway size. The aim of this study was to measure and compare nasopharyngeal, oropharyngeal and hypopharyngeal airway volumes in Iranian subjects with sagittal (Class I, II and III) and vertical (normodivergent, hyperdivergent and hypodivergent) jaw discrepancies using standard cephalometric radiographs. Materials and Methods: In this descriptive cross-sectional study, 100 pre-treatment lateral cephalograms of orthodontic patients were evaluated to assess the size of upper airway space including the nasopharynx, oropharynx and hypopharynx. In order to assess airway dimensions in patients with sagittal and vertical discrepancies, subjects were divided into two large groups of normal sagittal and normal vertical patterns. Airway size was measured in sagittal plane in 50 subjects with normal vertical patterns and in vertical plane in 50 subjects with normal sagittal patterns. Linear variables i.e. the size of nasopharyngeal space (PNS-UPW), oropharyngeal space (U-MPW) and hypopharyngeal space (V-LPW) were measured by cephalometric tracing. Data were analyzed using SPSS version 15 software and chi-square, ANOVA and Tukey’s HSD tests. Results: Understudy subjects had normal age and gender distribution pattern. In patients with normal sagittal pattern, by an increase in vertical dimension, size of nasopharynx (PNS-UPW), oropharynx (U-MPW) and hypopharynx (V-LPW) decreased and the mentioned volumes were significantly smaller in subjects with hyperdivergent facial patterns compared to hypodivergents. In subjects with normal vertical pattern, by an increase in ANB angle, size of oropharynx (U-MPW) and hypopharynx (V-LPW) decreased and the mentioned volumes in CL II patients were significantly smaller than in CL III subjects; whereas, the largest nasopharynx (PNS-UPW) was observed in CL I subjects. Conclusion: Sagittal and vertical discrepancies affect upper and lower airway dimensions and by an increase in facial height, the mentioned volumes decrease. Smaller ANB angle results in larger airway dimensions. Key words: Cephalometry , Upper airway , Sagittal , Vertical , Discrepancy