بررسي دلايل گرايش هنرمندان تجسمي به خودنگاري

A Study on the Reasons of Visual Artists’ Tendency to Self- Portrait

پژوهش درباره هنر خودنگاري، كه طيف وسيعي از آثار هنري را به خود اختصاص داده است، از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. «خود» يا «نفس» هميشه به عنوان برترين گوهر هر فرد، و به عنوان منشا و مبدا ، و به عنوان مولف هاي اساسي در بحث فرديت، اصالت، و شخصيت، در هنر نقش بنيادين و انكار ناشدني دارد. انسان ناگزير از شناخت خويش است و هنر امري است برآمده از خود فرد و تجربه زيسته‌اش، و حاصل دروني كردن آنچه ديده و دريافته و به جريان انداختن انديشه‌اش و در آخر بيان آنچه كه مي‌خواهد. خودنگاري‌ها آثاري هستند كه به عنوان تاريخچه‌اي از تجربه بشري در روبه‌رو شدن با تصوير خويش قابل توجه‌اند و در تفاوت و تنوع نگاه‌هايشان قابل تامل. رودررويي‌اي كه همگان، در روزمره‌گي هر روز، از برابرش گذشته‌اند، اما هنرمند آن را ثبت كرده است. دلايل مختلفي براي ظهور و ادامه اين هنر وجود دارد كه در اين مقاله، مورد بررسي قرار خواهد گرفت.

Investigating the art of self-portrait, which incorporates a large body of artistic works, is a crucial task in art criticism. Self or ego has always been the most essential to one’s being and as a fundamental feature in the study of individualism, originality and character, it has played an irrefutable role in art. It is inevitable for human to know himself/herself and art, originated in one’s character and experience, is an internalization of what is comprehended, a stimulus for thought and finally a manifestation of human desire. Self-portraits are works of art which reveal human experience in encountering his/her image. As such, studying the variety in their focuses deems promising. All people have experienced such an encounter with their images but it has been the self-portraitists who have registered their experiences. In the main, this article focuses on the causes of appearance of self-portrait as an art form and the reasons why it has always remained animate.