بررسي وضعيت تصميم‌گيري باليني پرستاران بيمارستان‌هاي دانشگاه علوم پزشكي كرمان پس از آموزش پرستاري مبتني بر شواهد و مقايسه با گروه شاهد

Association of Critical Thinking with Learning Styles in Nursing Students of School of Nursing and Midwifery, Iran

زمينه و هدف: پرستاري مبتني بر شواهد (Evidence base nursing) به عنوان شيوه‌اي براي مراقبت‌هاي بهداشتي و درماني بر اساس جديدترين يافته‌ها و شواهد مطرح شده است. تصميم‌گيري باليني نيز به عنوان بخشي اساسي از اعمال حرفه‌اي پرستاري بيش از هر عاملي بر كيفيت مراقبت تاثير مي‌گذارد و پرستار به عنوان تصميم گيرنده در امور باليني مي‌تواند جهت ارايه مراقبت موثر از «پرستاري مبتني بر شواهد» استفاده نمايد. پژوهش حاضر با هدف تعيين تاثير آموزش پيگير پرستاري مبتني بر شواهد بر تصميم‌گيري باليني پرستاران انجام شد. روش كار: اين پژوهش از نوع مداخله‌اي نيمه تجربي بود كه در سال 1391 بر روي جامعه آماري پرستاران باليني شهر كرمان انجام شد. 70 پرستار به صورت تصادفي در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. پرستاري مبتني بر شواهد طي برگزاري كارگاه آموزشي به گروه مداخله آموزش داده شد. اطلاعات از طريق پرسش‌نامه تصميم‌گيري باليني جمع‌آوري و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 17 و توسط آزمون‌هاي پارامتريك t و ANOVA تحليل گرديد. يافته‌ها: مقايسه توانايي تصميم‌گيري باليني مبتني بر شواهد گروه مداخله قبل و بعد از آموزش و بعد از پيگيري يك ماهه بر اساس محاسبات از طريق آزمون Paired t به دست آمد. آموزش پرستاري مبتني بر شواهد در گروه مداخله قبل و بعد از آموزش سبب افزايش نمره تصميم‌گيري باليني پرستاران گرديد (009/0 = P). يافته‌ها نشان داد كه ميانگين نمرات بعد از آموزش بهتر بود. مقايسه ميانگين نمرات تصميم‌گيري باليني در دوره پيگيري نسبت به قبل از آموزش تفاوت معني‌داري را نشان داد (001/0 = P). ميانگين نمرات در دوره پيگيري بهتر شده بود. تفاوت معني‌داري بين نمرات بعد از آموزش و بعد از پيگيري گزارش نشد، اما در كل ميانگين نمرات در دوره پيگيري بهتر بود. نتيجه‌گيري: آموزش پرستاري مبتني بر شواهد سبب افزايش توانايي تصميم‌گيري باليني پرستاران مي‌گردد. بر اساس نتايج، پيشنهاد مي‌شود برگزاري دوره‌هاي آموزشي به صورت مكرر در قالب برنامه‌هاي آموزش مداوم ضمن خدمت انجام گيرد تا موجبات بهبودي در تصميم‌گيري و عملكرد پرستاران را فراهم نمايد.

Background & Objective: In addition to teaching pre-designed courses, physicians are usually expected to participate directly in designing curriculum during their professional life. Today, traditional education systems are not sufficient for developing the expected competencies in physicians. One of the applications of new advancements by cognitive science in curriculum design is the development of strategies for improving the quality of the undergraduate medical education curriculum. Educational strategies are “fundamental, oriented decisions in teaching that are aimed to achieve educational goals.” Methods: This article was a narrative review that introduced and explained the most important educational strategies in undergraduate medical curriculum, through surveying valid electronic and library resources. Results: Now, the most important educational strategies in undergraduate medical curriculum are a series of student-centered, problem-based learning, integrated or inter-professional teaching, community-based, elective-driven and systematic strategies (SPICES), and also a set of strategies that are product-focused, relevant, inter-professional, short courses, multisite locations and symbiotic (PRISMS); and a group of realistic, integrated, feedback, learning and evaluation strategies (RIFLE), as well. Conclusion: Each strategy is represented as a spectrum. In each spectrum, the educational planner must define the position of every component of the curriculum. In order to apply these strategies, the curriculum must be intervened according to the selected strategy; so that the results of the evaluations and the evidence of interventions ensure the planners that the quality of the curriculum is improved. Key Words: Education, Medical, Undergraduate, Curriculum, Strategy, Educational strategy, Quality improvement