از تاريخ تا داستان؛ تحليل عناصر مشترك بين تاريخ و داستان

From history to story; the analysis of common elements in history and story

تياتر، سينما، تاريخ، سفرنامه و خاطره از «روايت» بهره مي‌گيرند اما داستان به شمار نمي‌آيند. در اين گونه هاي روايت ابزار ارتباط متفاوت است هر چند ممكن است در اصل روايت تفاوت چنداني با يكديگر نداشته باشند. تاريخ داستاني است كه واقعيت دارد. براي مثال اگر از روي يك داستان فيلمي ساخته شود، يا نمايش نامه اي بر روي پرده اجرا شود، فقط ابزار بيان روايت عوض مي‌شود. يعني در همه اين آثار «داستان» عامل زير بنايي است. پس در همه آثاري كه به شكلي نزديك به داستان هستند مي‌توان روايت را مشاهده كرد. تاريخ به خاطر نقل پي در پي حوادث كه شاهان و اميران، قهرمانان آن هستند به داستان نزديك مي‌شود و در تاريخ عنصر روايت به كار مي‌رود كه توالي زماني دارد. علاوه بر اين «گفتگو»، «حقيقت مانندي»، «صحنه سازي» و «كشمكش» از عناصر مشترك بين داستان و تاريخ است. اما داستان به دليل اين كه با ظرافت هنري ساخته مي‌شود و داراي قاعده و قانون خاص است (مقدمه، پيرنگ، شخصيت پردازي، فضاسازي و...) به مقوله هنر تعلق دارد در حالي كه تاريخ چون همانند داستان، هنري و با قاعده ساخته نمي‌شود، به مقوله علم تعلق دارد. پژوهش حاضر به بررسي و تحليل عناصر مشترك بين داستان و تاريخ مي‌پردازد. يافته هاي پژوهش حاضر حاكي از آن است كه داستان و تاريخ از زمان ارسطو با يكديگر ارتباط داشته اند و هنوز هم اين ارتباط ميان اين دو قالب وجود دارد.

Theater, cinema, history, and travel account take advantage of “anecdote”, but they are not considered as story. In these types of anecdote, the means of communication are different, even though there may be not much difference between them paying attention to their narrative basis. History is a story which is read. For example, if a movie is made or a drama is played based on a story, just the means of stating the narrative changes. It means that in all these works “story” is the infrastructure. So, in all of the works that are close to stories in some ways, anecdote is observable. History gets close to story since it continuously expresses the events in which kings and rulers are heroes. Besides, in history, chronological anecdotes are used. Furthermore, “conversation”, “real-like nature”, “stage management”, and “struggle” are taken into account as common elements in story and history. But, since story is told in a delicate artistic way and is organized (it includes introduction, plot, characterization, atmosphere creation and so forth), it belongs to Art while history belongs to science for it is not artistic and organized. The present study, utilizing a descriptive analytical way, has investigated and analyzed the common elements in story and history. The findings of the article indicate that history and story have been related since the time of Aristotle and such a relation is steel seen between them. On the other hand, story is artistic but history is not the same in being artistic