بررسي موانع موثر بر تحقق دوركاري در كشور

Evaluating Effective Obstacles in Implementation of Teleworking

رونق روز افزون فنآوري اطلاعات و ارتباطات و تاثير گسترده آن بر تمامي شيون جامعه از جمله كار و شغل، موجب بروز پديده كار از راه دور يا همان دور كاري گشته است. دور كاري در اغلب كشور هاي توسعه يافته رواج يافته و ارزش افزوده بسياري را براي اين جوامع به همراه داشته است. لازم است تا كشورهاي در حال توسعه نيز براي بهره مندي از مزاياي گوناگون آن اقدام نمايند. هدف از اين مقاله ارايه مدلي جهت ارزيابي جنبه هاي گوناگون و موانع موثر تحقق دور كاري در سازمانهاي دولتي ايران مي باشد. برخي از اين موانع شامل فقدان مهارتهاي دوركاري، كمبود تجربه لازم در كاركنان، مقاومت در برابر تغيير فرهنگ سازماني، عدم وجود سياستهاي حمايتي و توجه دولت به امر دوركاري، عدم وجود قوانين مناسب، عدم توجه به پيشرفت فناوري اطلاعات در كشور و توسعه زير ساختها، كمبود امنيت مناسب جهت تبادل اطلاعات و مستندات كاري، وجود ذهنيت محافظه كار و ديدگاه رسمي نسبت به كار، كمبود مهارتهاي فناوري اطلاعات و همچنين نگراني از بعضي معضلات و مشكلات محتمل اجتماعي مي باشد.

Increasing spread of information and communication technology and the deep impact of it on all aspects of society, including jobs and careers, have led to the emergence of teleworking. Teleworking has been deployed in most of the developed countries, and has created a significant added value for their societies; therefore, developing countries must prepare themselves for teleworking and its various benefits. This paper outlines and evaluates the effective obstacles and various aspects to be addressed in preparing governmental organizations of Iran for the introduction and implementation of teleworking. In summary, the main obstacles are lack of teleworking skills in employees, resistance against change in organizational culture, lack of supporting governmental policies, lack of attention to developing ICT infrastructures, weak information security, conservative thinking about jobs and some concerns about potential social problems.