كنترل شيميايي گل‌جاليزمصري (Orobanche aegyptiaca) در گوجه فرنگي (Lycopersicon esculentum) با علفكش‌هاي گلايفوسيت و سولفوسولفورون

Chemical Control of Broomrape (Orobanche aegyptiaca) in Tomato (Lycopersicon escolentum) by Glyphosate and Sulfosulfuron

جهت بررسي كنترل گل جاليز مصري (Orobanche aegyptiaca) در گوجه فرنگي با دو علفكش گلايفوسيت و سولفوسولفورون و يافتن دوز مناسب و تعداد دفعات كاربرد دو علفكش، چند آزمايش در سال 1390 در دانشگاه آرهوس كشور دانمارك انجام گرفت. ابتدا تاثير دوزهاي 029/0، 147/0، 735/0، 676/3 و 378/18 ميلي گرم در ليتر علفكش سولفوسولفورون و 023/0، 117/0، 587/0، 935/2 و 676/14 ميكروليتر در ليتر علفكش گلايفوسيت بر روي بذور گل جاليز بدون حضور گياه ميزبان، با كاربرد ماده محرك جوانه زني GR24 در شرايط پتري ديش بررسي شد. سپس تاثير كاربرد شاخساره اي دو علفكش بر رشد گوجه فرنگي و كنترل گل جاليز در ارقام هيبريد پتوپرايد 2 و ويوا گوجه فرنگي در شرايط گلخانه اي مورد بررسي قرار گرفت. تيمارهاي آزمايش گلخانه اي عبارت بودند از 4 دوز علفكش سولفوسولفورون (25، 50، 75 و 100 گرم ماده موثره در هكتار) و 4 دوز علفكش گلايفوسيت (20، 40، 60 و 80 گرم ماده موثره در هكتار) با كاربردهاي منفرد، 2 بار كاربرد و 3 بار كاربرد. اولين كاربرد 15 روز بعد از انتقال نشا و فاصله بين دو كاربرد نيز 14روز بود. نتايج آزمايش پتري ديش نشان داد كه علفكش هاي سولفوسولفورون و گلايفوسيت به طور معني داري طول ريشه چه بذور گل جاليز را نسبت به شاهد كاهش دادند. نتايج كار گلداني نشان داد كه پاسخ دو رقم گوجه فرنگي به تيمارهاي مختلف دو علفكش متفاوت بود. رقم ويوا نسبت به هيبريد پتوپرايد 2 در كاربرد هر دو علفكش برتري داشت. تيمارهايgr ai/ha 50 يك، دو و سه بار كاربرد و gr ai/ha 25 دو و سه بار كاربرد علفكش سولفوسولفورون در رقم ويوا در مجموع صفات مورد مطالعه، به ترتيب مناسب ترين تيمارها بودند. تيمارهاي يك، دو و سه بار كاربرد دوزهاي 20 و 40 gr ai/ha علفكش گلايفوسيت در اين رقم نيز تيمارهاي مناسبي بودند. علفكش سولفوسولفورون نسبت به گلايفوست، علفكشي ايمن و مناسب براي كنترل گل جاليز در گوجه فرنگي بود.

For investigating of O. aegyptiaca control in tomato with sulfosulfuron and glyphosate and evaluating the efficacy, dose and time of application, some studies were conducted in 2011 at Aarhus university of Denmark. At first, the efficacy of sulfosulfuron (0.029, 0.147, 0.735, 3.676 and 18.378 mg per lit) and glyphosate (0.023, 0.117, 0.587, 2.935 and 14.676 µl per lit) on Egyptian broomrape seeds were tested in vitro without a host plant by using of GR24. Then, the efficacy of these herbicides for broomrape control in two varieties of tomato (Viva and Hyb.Petopride II) in greenhouse conditions was investigated. Treatments in greenhouse experiments were four doses of sulfosulfuron (25, 50, 75 and 100 gr ai/ha) and glyphosate (20, 40, 60 and 80 gr ai/ha) at one, two and three application. First application was conducted 15 days after tomato seedlings transplanting and the time between two applications was 14 days. Results of Petri-dish experiment showed that both herbicides significantly reduced radical length of broomrape seeds compared to the untreated control. In pot experiments, two tomato varieties responses to herbicides were different. Viva cultivar was better than Hyb.Petopride II Cultivar in both herbicide applications. Sulfosulfuron at doses of 50 gr ai/ha (one, two and three times of application) and 25 gr ai/ha (two and three times of application) viva cultivar were the best treatments for broomrape control and producing tomato biomass. Also, glyphosate at doses of 20 and 40 gr ai/ha (one, two and three times of application) in this variety was safe for tomato and controlled broomrape. Sulfosulfuron was a safer herbicide than glyphosate for broomrape control in tomato.