بررسي تاثير آموزش در پويايي و تداوم عرفان اسلامي در ايران

The Effect Of Instruction On The Dynamic And Continuity Of Islamic Theosophy In Iran

عرفان چه در مفهوم عام و چه در معناي خاص از ابتداي ظهور در ايران ابتدا به شيوه آموزش ضمني از پير به جوان و شيخ و مراد به شاب و مريد در مجامع عمومي و در گفتگوهاي روزمره انتقال يافته و در ذهن و قلب مردم نفوذ نموده با پيدايش دين اسلام و تربيت عارفان بزرگي چون- خواجه نصيرالدين طوسي، سعدي، حكيم ابوعلي سينا، شيخ اشراق و صدرا در طول ادوار مختلف آموزش‌هاي رسمي به صورت مستقيم از لحاظ علمي و عملي را ترويج نموده، شاگرداني را با استفاده از مجموعه رويكردهاي تربيتي رفتارگرايي، شناخت گرايي، انسان‌گرايي و اجتماعي به محيط آموزشي آورده به سلاح علم و عمل تجهيز نموده و تحويل جامعه ايراني داده‌اند. پژوهشگران در اين مقاله ضمن بررسي نظريه‌هاي تربيتي و كاربرد آن‌ها در عرفان در جهت آموزش و پرورش جوانان، انسان‌ها را به كسب دانش و سير و سلوك با ابناي بشر و همنوعان خويش در كره خاكي تشويق نموده‌اند تا عرفان نظري را با استفاده از نظريه‌هاي تربيتي كه راهنماي عمل مي‌باشند به عمل تبديل نمايند.

Theosophy in a general sense and in a special one was taught through informal method by the elder to the young; it influenced on the peopleʹs minds and hearts. After the appearance of Islam, the great theosophers like Nasirradin Tousi, Avicena, sheikhe eshragh, molla sadra were trained theoretically and practically and formal education was developed in Iran. Educational theories such as behaviorism, cognitivism, humanism and socialism have always been the guides to action for theosophers as instructors. Researchers by studying educational approaches and their applications have encouraged people to obtain knowledge and turn it into action to make peace in the world. Key words: Islamic theosophy, theoretical knowledge, unity cognition. ?