بررسي تطبيقي مفهوم تجلي در انديشه وحدت‌گراي مولانا و شبستري با استناد به مثنوي و گلشن راز

Comparative Study of Manifestation in Rumiʹʹs and Shabestariʹʹs Monistic Thoughts pertaining Masnavi and Golshan-e-raaz

همان‌طور كه مي‌دانيم اصل جهان‌بيني مولانا بر محور وحدت‌وجود است؛ اينكه ذات حق به جلوه‌هاي گوناگون در كثرات و تعينات تجلي كرده و آن‌ها را آينه تمام نماي حق نموده است. با توجه به تاثّر شبستري از مكتب مولانا، اين مفهوم در ايديولوژي عرفاني وي نيز وارد شده است. در اين مقاله برآنيم تا به بررسي تطبيقي مفهوم «تجلي» كه يكي از مفاهيم اساسي در مبحث وحدت‌ مطلق است بپردازيم. هدف عمده ما در مطالعه حاضر، در اصل بررسي شباهت‌ها و تفاوت‌هاي ديدگاهي مولانا و شبستري نسبت به مساله تجلي ذات حق در كثرات و تعينات است.

As we know, Rumiʹs worldview is based on monism; the fact that the nature of the almighty has manifested in various forms in objects and creatures, has made them the overall mirror of the almighty. Because of the impression of Rumiʹs school of thought on Shabestari, this concept has entered in his mystical ideology as well. This paper tries to make a comparative study on the concept of ʹmanifestationʹ, one of the basic concepts on the issue of absolute unity. Our major goal at present and in general is the study of the comparative and contrastive ideas of Rumi and Shabestari against the manifestation of the almighty in objects and creatures. Key words: Monism; manifestation; Rumi; Shabestari; existence and non-existen