فرومون‌هاي زنبوران عسل

در سال 1972 بِلام و برند اذعان نمودند كه حشرات داراي زندگي اجتماعي، داراي يك منبع غني از تركيبات فرّار مي‌باشند ((اين موضوع) در ابتدا توسط Rene de Reaumur (1926) در (كتاب) تاريخ طبيعي مورچه‌ها اشاره شده است). در ميان اين مواد فرار، فرومون‌ها قرار دارند كه تركيبات شيميايي رها شده بوسيله‌ي يك فرد از يك گونه جهت برقراري ارتباط با ساير افراد از همان گونه استفاده مي‌شود. رفتار و موفقيت يك كلني زنبورعسل اغلب توسط شدت و تكرار پاسخ افراد به اين محرك‌ها و پس از آن انجام وظيفه‌ي مربوطه تعيين مي‌شود (Pankiw et al., 1994). زنبوران عسل حشراتي داراي زندگي اجتماعي در سطح عالي بوده و در كلني اين زنبوران دو نوع از زنبوران ماده ، شامل يك زنبور ماده ملكه و چندين هزار زنبور ماده كارگر وجود دارد. ملكه‌ي يك كلني زنبوران عسل مولد اصلي و در حقيقت بعنوان سرپرست كلني بشمار مي‌رود كه توسط فرومون‌هاي آغازگر و راه انداز جنبه‌هاي مختلف رفتاري زنبوران كارگر را كنترل نموده و از توليد مثل اين زنبوران جلوگيري مي‌نمايد. از سوي ديگر، زنبوران كارگر فعاليت‌هاي غير توليد مثلي از قبيل پرورش نوزادان، محافظت لانه و صحراگردي (چَرا كردن ) را انجام مي‌دهند. تمايز موجود بين زنبوران ماده در يك كلني در نهايت باعث اختلافات فيزيولوژيكي و رفتاري شده كه اين اختلاف نيز باعث ايجاد اختلاف در تركيب فرومون‌هاي آزاد شده مي‌گردد. اختلافات مذكور مي‌تواند در تركيب غدد آرواره‌اي بالا ، غدد دوفور بعلاوه در فرومون‌هاي هشدار و تجمع ديده شود. فرومون‌هاي زنبورعسل مي‌تواند به دو دسته عمده، شامل فرومون‌هاي آغازگر و راه انداز تقسيم شوند. فرومون‌هاي آغازگر فرومون‌هايي هستند كه باعث به راه انداختن يا مهار وقايع تكويني (جنين شناختي) شده در حالي‌كه فرومون‌هاي راه انداز بعنوان فرومون‌هايي شناخته مي‌شوند كه باعث (ايجاد) تغيير در رفتار (فرد) گيرنده مي‌شوند. اين (مبحث) علاوه بر مشخص نمودن اختلافات تركيبات فروموني كاست‌هاي مختلف (زنبوران عسل)، ارتباط (بين اين موضوع) با قابليت يك كلني را مشخص مي‌نمايد.