اثر تزريق لوزارتان در هسته پاراونتريكولار هيپوتالاموس بر اثرات مخرب آنژيوتانسين II بر آسيب ايسكمي-رپرفيوژن كليه

Effect of Losartan injection into paraventricular nucleus on the deleterious effects of angiotensin II in renal ischemia-reperfusion injury

مقدمه: اين مطالعه به بررسي اثر تجويز مركزي آنژيوتانسين II و آنتاگونيست رسپتورهاي AT1 بر آسيب حاد كليوي بدنبال ايسكمي-رپرفيوژن كليوي مي پردازد. روش‌ ها: يك هفته بعد از نفركتومي راست و تعبيه كانول در هسته پاراونتريكولار راست در موش هاي صحرايي نر ايسكمي كليوي به مدت 45 دقيقه القا شد. آنژيوتانسينII با دوز 3 نانوگرم 10 دقيقه قبل از القاي ايسكمي كليه و لوزارتان با دوز 0.3 ميكروگرم 10 دقيقه قبل از تزريق آنژيوتانسين II بداخل هسته پاراونتريكولار تجويز شدند. بعد از 24 ساعت رپرفيوژن، نمونه خون و ادرار، نمونه كليه و قسمتي از مغز حاوي هسته پاراونتريكولار بر داشته شدند. فعاليت عصب سمپاتيك كليوي در همه گروه ها ثبت شد. يافته ها: آنژيوتانسين II در هسته هاي پاراونتريكولار باعث افزايش معنادار آسيب عملكردي (افزايش BUN، كراتينين پلاسما و فعاليت NAG ادراري، P < 0.05) و بافتي كليه نسبت به گروه فقط ايسكمي– رپرفيوژن شد. تزريق لوزارتان قبل از آنژيوتانسين II توانست باعث كاهش معنادار آسيب شود. آنژيوتانسين II همچنين باعث افزايش استرس اكسيداتيو (افزايش MDA و كاهشSOD، P < 0.05 p) در هسته هاي پاراونتريكولار و افزايش فعاليت عصب سمپاتيك كليه شد و لوزارتان منجر به بهبود معنادار اين شاخص ها شد. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه تزريق آنژيوتانسين II در هسته هاي پاراونتريكولار توسط گيرنده هاي AT1 باعث افزايش استرس اكسيداتيو در اين هسته ها و بدنبال آن افزايش فعاليت سمپاتيك كليوي مي شود و بدين ترتيب تزريق آنژيوتانسين دو در هسته پاراونتريكولار باعث تشديد آسيب كليوي ناشي از ايسكمي- رپرفيوژن مي شود.

Introduction: The aim of this study was to investigate the effect of angiotensin II (Ang II) and losartan injections into paraventricular nucleus (PVN) on renal ischemia-reperfusion injury. Methods: After right nephrectomy in male rats, a cannula was inserted into the right PVN. One week later, renal ischemia-reperfusion (IR) injury was induced by clamping the left renal artery for 45 min, and then the kidney was reperfused for 24 h. An Ang II AT1 receptor antagonist, losartan (0.3 µg) was injected into the PVN 20 minutes before the induction of ischemia, followed by 3 ng of Ang II after 10 minutes. Blood, urine and kidney samples in addition to the brain area containing the PVN were collected to evaluate different indices. Renal sympathetic nerve activity (RSNA) was recorded in all groups. Results: Angiotensin II injection into PVN caused significant increases in renal functional (plasma creatinine and BUN as well as urinary NAG activity) and histological indices in comparison to IR group (p < 0.05). Losartan injection before Ang II into PVN significantly reduced these markers (p < 0.05). In addition, angiotensin II caused significant increases in oxidative stress in PVN (higher MDA and lower SOD) and RSNA compared to the IR group (p < 0.05). Losartan improved these markers significantly (p < 0.05). Conclusion: This study showed that Ang II injection into PVN increases oxidative stress in PVN and renal sympathetic nerve activity through AT1 receptors and exaggerates renal ischemia-reperfusion injury.