دروغ‌گويي به بيمار با انگيزه‌ي‌ خيرخواهانه

Lying to patients from benevolent motives

يكی از مسائل مطرح در اخلاق پزشكی، مسأله‌ی حقيقت‌گويی به بيمار است. امروزه، ديدگاه غالب در ميان پزشكان، ضرورت حقيقت‌گويی به بيمار است و دروغ‌گويی يا كتمان حقيقت جايز نيست. ولی به‌نظر می‌رسد مطلق و بی‌قيد و شرط دانستن اصل حقيقت‌گويی قابل قبول نباشد و گفتن هر حقيقتی به هر كسی و در هر شرايطی جايز نيست. گرچه اصل اول در اخلاق، حقيقت‌گويی است، در برخی شرايط نيز كتمان حقيقت و حتی دروغ‌گويی جايز است. از نظر عقل و شرع، دروغ‌گويی در موارد اكراه، اضطرار (كه شامل دفع ضرر جانی، مالی و آبرويی از خود و ديگران است) و دَوَران امر بين دو محذور، جايز است. به‌نظر نگارنده، در موقعيتی كه بيان حقيقت برای ادامه‌ی درمان و جلب همكاری و كسب رضايت بيمار ضروری است و نيز در موقعيتی كه حقيقتی كه بايد به بيمار گفته شود، لاعلاجی بيماری و زمان نزديك مرگ اوست، بيان حقيقت با وجود ضررهای احتمالی، ضروری است. اما در موقعيتی كه بيان حقيقت برای ادامه‌ی درمان ضرورت ندارد و حقيقتی كه بايد به بيمار گفته شود، چيزی غير از زمان مرگ و لاعلاجی بيماری‌ اوست، مانند حقايقی از قبيل سختی و خطرناكی بيماری، زنده نبودن همراهان بيمار در تصادف، مشكلاتی كه در بيرون از بيمارستان برای بيمار يا خانواده‌اش ايجاد شده، پيش‌آگهی احتمالی از مدت زمان زنده بودن بيمار و تشخيص‌های احتمالی غيرقطعی، اگر بيان حقيقت برای بيمار ضرر داشته باشد، كتمان حقيقت و حتی دروغ‌گويی از باب دفع ضرر جانی از بيمار جايز است.

Telling the truth to patients is a key issue in medical ethics. Today, most physicians hold that truth-telling to patients is crucial, and that lying to patients or withholding information from them is not acceptable. It seems, however, that absolute and unconditional truth-telling is not always possible, and it may not be feasible to tell some patients certain truths under some circumstances. Although truth-telling is a rudimentary principle in ethics, it is allowed to withhold truth or even to tell lies in some circumstances. From the point of view of reason and tradition, lying under certain circumstances is allowed; for instance when one is disinclined to tell the truth, or in emergencies where truth-telling might lead to loss of life, property or someoneʹs reputation, and when truth may involve two adequately unpleasant situations. In my opinion, it is necessary to tell the truth, regardless of possible harms, when continuation of treatment, or the patientʹs cooperation and consent depend on it, and also when the truth which needs to be told to a patient is the incurability of his disease and therefore his inevitable death,. In other cases, however, when there are truths such as severity of disease, death of others in the accident, family problems outside the hospital, predicted survival time, and other possible diagnoses, the truth can be withheld and the patient can even be lied to if there is any risk of harm to the patient.