تاملي در استدلال زبان خصوصي ويتگنشتاين

Wittgenstein on Private Language Argument

بندهاي 243 تا 315 پژوهش هاي فلسفي ويتگنشتاين حاوي بحث مهمي است كه بعدها به «استدلال زبان خصوصي» معروف شد. مقصود از زبان خصوصي زباني است كه در آن تنها يك شخص، يعني همان گوينده زبان، مي تواند واژه هاي آن را بفهمد. ويتگنشتاين دريافت كه مفهوم زبان خصوصي بر دو بنياد نادرست استوار است: يكي در باب سرشت تجربه و ديگري در باب سرشت زبان مفهوم زبان خصوصي در باب سرشت تجربه اين است كه اين زبان، مبتني بر يك تجربه خصوصي است و نادرستي اين مفهوم در باب سرشت زبان هم اين است كه معناي واژه ها در زبان خصوصي از طريق تعريف اشاري به‌دست مي‌آيد. استدلال زبان خصوصي نشان مي دهد كه گوينده اين زبان، به هيچ شيوه اي نمي تواند ميان درست به نظر رسيدن و درست بودن، تمايزي برقرار كند؛ يعني هيچ‌كس ديگري جز گوينده زبان خصوصي نمي تواند آن را بفهمد و هيچ چيزي نمي تواند واژه چنين زباني فرض شود تا به چيزي ارجاع دهد. شارحان ويتگنشتاين تفسيرهاي مختلفي از استدلال زبان خصوصي ارا كرده اند كه بابررسي و مقايسه آن ها روشن مي شود كه تفسير كِني، از اتقان بيشتري برخوردار و به مدعيات ويتگنشتاين وفادارتر است.

Wittgenestein considered that the notion of a private language rested on two fundamental mistakes: one about the nature of experience, and one about the nature of language. The former is the belief that experience is private; the latter is the belief that words can acquire meaning by ostensive definition. We present a comparative discussion of some of his commentator’s explanations. Our discussion shows that Kenny’s reading of Wittgenestein should be seen as the most reliable and coherent readings.