شبان‌كارگي مسيحي؛ انكار يا آفرينش سوژه؟

Christian Pastorship: the Denial or Creation of Subject?

در اين مقاله سعي شده است مفهوم شبان‌كارگي و رابطه آن با انكار يا آفرينشِ سوژه تشريح گردد. فوكو همچون نيچه با تقليل اخلاق شباني به خواستِ قدرت و اعمال سلطه، غايت چنين اخلاقي را انكار سوژه و نيستانگاري مي‌داند كه در شكل نفيِ زندگي و كين‌توزي به هرآنچه نيرومند و سرشار است، به نمايش نهاده مي‌شود. شبان، سوژه مسيحي را به اُبژه معرفتي تبديل مي‌كند. او مدعي است مي‌خواهد سوژه ها را بشناسد براي اينكه بتواند از آنها مراقبت كند. نتيجه اما از ديدِ فوكو چيزي مخاطره آميز است: تبديلِ سوژه‌ها به موجوداتي وابسته و مطيع كه از هرگونه زايش و آفرينشي عاجز‌اند. نگارنده با رويكردي انتقادي مي‌كوشد نابسندگي چنين روايتي از اخلاقِ مسيحي را روشن سازد

This article considers the concept of pastorship and its relation to the denial or creation of subject. Foucault, like Nietzsche, by reducing of pastoral morality to the will to power and exercising of domination, believes that end of this morality is denial of subject and nihilism; an end which is presented through rejection of life and resentment towards powerfulness. The shepherd reduces the Christian subject to a knownable object. He wants to know subjects because he must take care of them. In Foucault’s view, this is dangerous: reducing subjects to dependent and obedient persons who will be unable to create. This article criticizes this narration of Christian morality.