قضاوت: از انديشه اسلامي تا ادبيات پسانوگرا

Judgment: From Postmodern Literature to Islamic Thought

انديشه‌هاي پسانوگرا در تمامي علوم انساني ريشه دوانده است؛ با وجود اين، بنيان اين سياق فكري از فلسفه زبان آغاز شده است، آن هنگام كه سخن از قضاوت پيرامون معنا و دلالت به ميان مي‌آيد و منتقد در مقام قاضي بر كرسي راي تكيه زده است. اين نوشته، سعي دارد در شش زمينه، قضاوت‌هاي پسانوگرا پيرامون زبان و ادبيات را به نقد بنشيند و در كنار نقاط قوت احتمالي برخي از آنان، سايه‌هاي ترديد را بر راستي و درستي بخش‌هايي ديگر بيفكنيم. روش ما در اين نقد، نگاهي اسلامي است؛ يافته‌هاي ما مويد آن است كه با وجود نگاه مشترك به مفاهيمي چون تعليق و چندمعنايي در تفسير يك متن ميان دو سوي بحث، برخلاف تاكيد بر عدم و غياب در نگاه پسانوگرا، در هرمنوتيك اسلامي آن مضامين بر حضور و هستي استوارند.

Postmodern thought has affected all area of humanities; however, its base is found in the philosophy of language, where theorists speak of judgment about signification and meaning; the critic is also seen as a judge. In this article, we try to vet postmodern thought concerning judgment from six various aspects, called judgments. Despite the correctness of some of its points, we are going to cast doubt on some other angles. Our method of criticizing them is through Islamic thought, which derives from the Quran and traditions. The findings confirm that despite the common grounds between the two sides concerning deferral in meaning or multilayered signification, unlike postmodern perspective, Islamic hermeneutics spots the aforementioned concepts in the light of presence.