كنش طبقاتي و تاثير آن بر ادبيات داستاني ايران؛ مطالعه موردي رضا براهني

Class Practice and its Effect on Narrative Literature of Iran; Case Study of Reza Baraheni

در طول تاريخ معاصر ايران، ادبيات به عنوان قالبي براي بيان تحولات جامعه به‌ويژه پس از مواجهه ايرانيان با رخداد تجدد در انقلاب مشروطيت مورد توجه بوده است. در اين ميان بخشي از نيروها و فعالان ادبي ايراني كه گرايش‌هاي چپ گرايانه در عرصه انديشه سياسي داشتند، ادبيات را به عنوان روش و مشي خود براي مبارزه انتخاب كردند. رضا براهني در قامت يك نويسنده و منتقد ايراني در چارچوب چپ فرهنگي در عرصه ادبي ايران قرار مي گيرد. او در سال‌هاي قبل و بعد از انقلاب ايران دست به توليد آثاري در حوزه نقد، شعر و داستان مي زند كه از يكسو واجد مضاميني چون كنش طبقاتي است و از سوي ديگر نشان‌دهنده تعهد او نسبت به تحولات اجتماعي و سياسي جامعه اي است كه در آن زيست فكري مي كند. اين تعهد خود مبتني بر نوعي حماسه‌گرايي استوار بر انديشه چپ است. از اين رو مي‌توان كنش طبقاتي موجود در آثار براهني را متاثر از چپ-گرايي حماسي او ديد.

In the contemporary history of Iran, literature was under focus as a framework for expressing social changes particularly after the Iranian’s encountering with Modernity during Constitutional Revolution. Some of Iranian forces and literary activists who had leftist trends in their political thought, choose literature as their method and approach in their fighting. Reza Baraheni as an Iranian writer and critic is located in cultural Left in the literary domain of Iran. Before and after the Islamic Revolution of Iran, he produced some works in criticism, poetry, and story which, in one hand, include themes like class practice and, in other hand, shows his commitment toward social and political changes of a society in which he intellectually lives. This commitment is itself based on an epicism based on Leftism; therefore, the present Class practice in Baraheni’s works could be seen as effected by his Epic Leftism.