تاثير روش تدريس مشاركتي با تاكيد بر جريت‌آموزي (بياني) بر پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان در درس دين و زندگي

The Effect of Participatory Teaching Method, Assertiveness Training (expression) on Academic Achievement of Religion and Life lesson

پژوهش حاضر، تاثير روش تدريس مشاركتي با تاكيد بر الگوي جريت‌آموزي در بيان را بر پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان پايه اول دوره متوسطه در درس دين و زندگي، بررسي‌كرده‌است. روش تدريس مشاركتي با تاكيد بر الگوي جريت‌آموزي در بيان، براي گروه آزمايشي و روش تدريس سخنراني يا سنتي براي گروه كنترل به‌كارگرفته‌شد. روش تحقيق، تجربي بود و از طرح چهار گروهي سولومون با پيش‌آزمون و پس‌آزمون، استفاده‌شد. نمونه مورد مطالعه 124 نفر از دانش‌آموزان سال اول دبيرستان شهر بندرعباس بودند. ابزار مورد استفاده در پژوهش، پرسش‌نامه جريت‌آموزي گمبريل و ريچي، بوده‌است. براي سنجش ميزان پيشرفت تحصيلي از نمرات دانش‌آموزان استفاده‌شده‌است. دو روش تدريس مشاركتي و سنتي به‌مدت ده هفته اجراشدند. نتايج نشان‌دادند كه روش تدريس مشاركتي با تاكيد بر الگوي جريت‌آموزي در بيان، بر پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان تاثير مثبت داشته‌است.

The present study examined the effect of a participatory teaching method with an emphasis on academic achievement of religion and life lesson in the first grade of high school students. This comparative study used two methods as treatments, a participatory teaching method with emphasis on expression pattern as the experi-mental group and lecturing or traditional method for the control group. The re-search method was empirical and Solomon four group with pretest-and-posttest design. The sample was consisted of 124 high school students in Hormozgan Province, Bandar Abbas. Gmbryl and Richi assertiveness questionnaire was used to collect quantitative data. To assess the academic achievement, the final scores of students were used. The two teaching methods, participats and traditional, lecturing teaching, were implemented during ten weeks.