بيش فعالي: راهكارهاي مطلوب در تعامل با كودكان بيش فعال

Hyperactivity: Proper Methods of Interaction with Hyperactive Children

  اختلال بيش فعالی به عنوان يك الگوی تكانشگری و بی توجهی توصيف شده است كه غالباً قبل از 7 سالگی شروع می شود. پژوهشگران معمولاً در تشخيص اين اختلال از گزارش های معلمان استفاده می كنند. چرا كه اكثر اوليا و مربيان به دليل آشنا نبودن با ريشه ی مشكلات رفتاری و نيازهای عاطفی، رفتاری و آموزشی اين كودكان معمولاً در تعامل و آموزش آنها با مشكلات متعددی روبرو می شوند. هدف ارائه ی راه كارهای پيشنهادی برای تعامل مطلوب اوليا با كودكان بيش فعال در خانواده و معلمان در كلاس درس در رابطه با نيازهای تحصيلی خاص آنان، نقش بازی در كاهش اختلالات بيش فعالی، كلاس مناسب برای كودكان و آموزش مديريت خشم می باشد.نتايج حاصل از پژوهش ها نشان می دهد كه با وجود پيشرفت­های زيست شناختی و پزشكی، والدين و معلمان كه در تعامل زياد با كودكان بيش فعال هستند، جايگاه و اهميت ويژه خود را در ايجاد تمركز، كاهش علائم تكانشگری به دور از هرگونه برچسب زدن به كودك و كنترل اين اختلال دارند. اين مقاله راهنمايی برای اوليا و مربيان در جهت بهبود عملكرد آنان در تعامل با كودكان بيش فعال است تا اين كودكان بتوانند با بازخورد مناسبی كه از تعامل با محيط و افراد آگاه دارند، استعدادهای خود را پرورش دهند، از توانايی های خود استفاده كنند و از موجوديت خود خشنود باشند .

Hyperactivity disorder has been described as impulsivity and the lack of paying attention which usually starts at the age of 7. Researches, usually, use the teachers’ reports to diagnose this disorder. Since most parents and teachers are not familiar with these students’ behavioral, emotional and educational problems, they, usually, face multiple problems interacting with these students. In this research, the goal is to present strategies for the proper interaction between parents and hyperactive children at home and the teachers in the classrooms in connection with the student’s peculiar academic needs, the role of play in the reduction of hyperactivity disorder and suitable classes for children and teaching them anger management. The results of the research indicated that despite the presence of biological and medical progress, parents and teachers having interaction with hyperactive children are still maintaining their special place and status in creating focus, the reduction of impulse without attaching any labels to the child and the control of this disorder. We hope that the outcome of this research will be a guide to parents and teachers in their interaction with hyperactive children so that our children can develop their talents through having the proper feedback as a result of interaction with the atmosphere and the informed people around them and use their capabilities and enjoy their existence.