ارزيابي اثربخشي درمان فراشناختي در باورهاي فراشناختي، فرانگراني، و علايم و نشانه‌هاي بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير (GAD)

The efficacy of metacognitive therapy on metacognitive beliefs, metaworry and the signs and symptoms of patients with generalized anxiety disorder

سابقه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، ارزيابي اثربخشي درمان فراشناختي در باورهاي فراشناختي، فرانگراني، علايم و نشانه‌هاي بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير (GAD) بود. مواد و روش ها: كليه‌ي بيماران مبتلا به GAD مراجعه‌كننده به درمان‌گاه روان‌پزشكي بيمارستان بقيه‌الله در فاصله‌ي زماني 15 شهريور تا 15 آذر 1391 انتخاب شده و در چهار گروه (درمان فراشناختي؛ درمان فراشناختي تركيب با دارو؛ درمان دارويي و گروه كنترل) قرار گرفتند. بيماران دريافت‌كننده درمان فراشناختي و بقيه بيماران به ترتيب 6 و 4 بار توسط پرسش‌نامه‌هاي فراشناخت‌ها (MCQ-30)، فرانگراني (MWQ)، اضطراب بك (BAI)، افسردگي بك (BDI-II) و مقياس درجه‌بندي اضطراب هميلتون (HARS) ارزيابي شدند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از شاخص هاي تغييرات روند، شيب، ميزان تغييرپذيري كوهن و تفسير فراز و فرود متغيرها در نمودارها و براي تعيين معني داري باليني از درصد بهبودي و اندازه‌ اثر استفاده شد. نتايج: درمان هاي فراشناختي و تركيبي توانستند طي مراحل پس از درمان و پيگيري (45 روزه) اعتقاد بيماران به باورهاي فراشناختي و فرانگراني را به طور معني داري كاهش داده و علايم و نشانه‌هاي اضطرابي و افسردگي آ‌ن‌ها را به خوبي كنترل كنند. درمان دارويي تنها در كنترل علايم و نشانه‌هاي اضطرابي و افسردگي و آن هم در مرحله‌ي پس از درمان موفق بود، ولي پس از قطع دارو بيماران اندكي دچار عود علايم و نشانه‌هاي شدند. گروه كنترل نيز در هيچ يك از متغيرها موفقيت چنداني نداشت. نتيجه‌گيري: درمان فراشناختي (با يا بدون دارو) توانست در مدت زمان كم‌تر از نيمي از جلسات درمان‌هاي مرسومي مثل شناختي/ رفتاري اثربخشي بالايي برحسب كنترل مكانيسم‌هاي زيربنايي اضطراب آسيب‌شناختي داشته باشد.

Background: The aim of this study was to evaluate the effect of metacognitive therapy (MCT) on metacognitive beliefs, metaworry, and the signs and symptoms of patients with generalized anxiety disorder (GAD). Materials and Methods: In this study, all patients with GAD referred to the psychiatric clinic of Baghiyatallah hospital (during 2012-2013) were selected and assigned into the four (MCT, combined treatment, pharmacotherapy and control) groups. Patients under MCT and other patients were evaluated 6 and 4 times, respectively by metacognitive (MCQ-30) and metaworry questionnaires (MWQ), Beck anxiety inventory (BAI), Beck depression inventory (BDI-II) and Hamilton anxiety rating scale (HARS). Data were analyzed using the indices for trend changes, slope, Cohen rate of variability, interpretation of the changes of variables in the graphs; the recovery percent and effect size were used to determine the clinical significance. Results: MCT and combined treatment (in post-treatment and follow-up phases) significantly decreased the metacognitive beliefs and metaworry in the patients received MCT and also could help to control the patientsʹ anxiety and depressive signs and symptoms. Moreover, pharmacotherapy had only effect on the control of anxiety and depressive signs and symptoms in post-treatment, but after the termination of pharmacotherapy, the patients to some degrees experienced a recurrence of the signs and symptoms. Conclusion: MCT (with or without pharmacotherapy) shows high efficacy during less than half of the sessions of constitutive therapies (e.g. cognitive/behavioral therapy) in terms of controlling the underlying mechanisms of pathological anxiety.