بررسي انطباق تشخيص‌هاي باليني و پاتولوژي ضايعات بافت‌هاي سخت دهان در بيماران دانشكده دندان‌پزشكي اصفهان در يك دوره‌ي 24 ساله

Concordance between clinical and histopathological diagnoses of oral hard tissue lesions in Isfahan over a 24-year period

چكيده مقدمه: تشخيص افتراقي باليني صحيح و پي‌بردن به ماهيت ضايعه در روند درمان موثر است و به تشخيص نهايي ضايعات پاتولوژيك كمك مي‌كند. بدين منظور، انطباق تشخيص‌هاي باليني با تشخيص پاتولوژي ضايعات بافت سخت دهان در بيماران مراجعه كننده به دانشكده دندان‌پزشكي اصفهان طي سال‌هاي 1367 تا 1390 بررسي شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي بر روي 2745 ضايعه‌ي بافت سخت دهان صورت گرفت. فراواني هم‌خواني تشخيص باليني با پاتولوژي و سن، جنس، محل ضايعه، نماي راديوگرافي، خوش‌خيم يا بدخيم بودن ضايعه و ارتباط آن با هم‌خواني تشخيص باليني و پاتولوژي انجام شد.اطلاعات به كمك نرم‌افزارSPSS نسخه 20 و آزمون‌هاي آماري Kruskal-Wallis و Chi-square مورد بررسي و تحليل قرار گرفت ‌(05/0 = ?). يافته‌ها: در ميان پرونده‌هاي داراي تشخيص باليني، در 57% موارد تشخيص پاتولوژي با اولين تشخيص باليني و در ‌7/5% با دومين تشخيص باليني يكسان بود. در بين مواردي كه تشخيص باليني وجود داشت، بيشترين تشخيص صحيح در كام سخت (2/81%) ‌و در ضايعات خوش خيم (63%) بود و تفاوتي در سن و جنس افراد با تطابق تشخيص ديده نشد. بيشترين تغيير راديوگرافي راديولوسنسي پري‌آپيكال (6/13%)‌و كمترين آن ضايعات بدون تغييرات راديوگرافي بودند (1% > ) و راديولوسنسي منفرد با حدود مشخص بيشترين (9/69%) ميزان تشخيص صحيح را داشت. نتيجه‌گيري: در اين مطالعه نزديك به نيمي از پرونده‌هاي مورد بررسي فاقد ثبت تشخيص باليني و بيش از يك سوم پرونده‌هاي داراي تشخيص باليني، فاقد ثبت انطباق تشخيص باليني و پاتولوژي بودند كه خود شناخت ناكافي كلينيسين‌ها از اهميت يافته‌هاي باليني و راديوگرافي، نياز به آموزش بيشتر در دوران دانشجويي و هم‌چنين برگزاري دوره‌هاي بازآموزي با تاكيد بيشتر بر شناخت بيماري‌هاي دهان خصوصاً ضايعات استخواني را مطرح مي‌كند. كليد واژه‌ها: پاتولوژي باليني، راديوگرافي، نيوپلاسم بافت استخوان

Abstract Introduction: Differential diagnosis and understanding the nature of lesions are effective in the treatment process and help reach a final diagnosis of pathological lesions. In this regard, 24-year data of Isfahan Dental School patients’ (1988 to 2011) were assessed and the concordance between clinical and histopathological diagnoses of oral hard tissue lesions was evaluated. Materials and Methods: In this descriptive/analytical study, 2745 hard tissue pathology reports were reviewed. The frequencies of concordance between clinical and histopathological diagnoses, age, gender, locations of lesions, radiographic views, and benign and malignant nature of the lesions were reported. Data were analyzed with SPSS 20 using Kruskal-Wallis and chi-squared (?=0.05). Results: In 57% of cases the histopathological diagnosis was consistent with the first clinical diagnosis while in 5.7% of cases histopathological diagnosis was consistent with the second clinical diagnosis. In addition, concordance between clinical and histopathological diagnoses was mostly observed in the hard palate lesions (81.2%) and in benign lesions (63%). There was no clear correlation between the age and sex of the patients and diagnosis concordance. The most significant radiological change observed was periapical radiolucency (13.6%) while the least sign noted was the absence of radiologic changes (1% < ). Solitary well-defined radiolucent lesions exhibited the most accurate diagnosis (69.9%). Conclusion: In this study, almost half of the investigated records had no clinical diagnosis while one-third of the records with clinical diagnosis suffered from lack of concordance between clinical and histopathological diagnosis, indicating clinicians’ lack of knowledge about the importance of clinical and radiological surveys. As a consequence, this study suggests more comprehensive educational programs for students and continuous education programs to enhance the clinicians’ understanding about the importance of diagnosis of oral diseases, especially in osseous lesions. Key words: Bone tissue neoplasm, Clinical pathology, Radiography