تكدي‌گري در ايران: رويه‌ها، روندها و علت‌ها

Beggary in Iran: Practices, Trends and Causes

چكيده هدف: تكدي‌گري يكي از پديده‌هاي اجتماعي شايع در بسياري از شهرها است كه پيامدهاي اجتماعي ناگواري دربردارد. به همين دليل، مطالعه علمي اين پديده ضروري، و البته گام نخست در مواجهه منطقي با آن است. روش بررسي: مطالعه حاضر متكي بر دو روش تحليل ثانويه داده‌هاي موجود در خصوص متكديان جمع‌آوري شده در سطح شهرها، در طول سال‌هاي 86 تا 89 و همچنين فراتحليل برخي از مهمترين مطالعات انجام شده در ايران در سالهاي 1370 تا 1387است. يافته‌ها: نتايج نشان مي‌دهد كه عموم متكديان (نزديك به 68 درصد) مرد هستند. از نظر سني در سال‌هاي اخير سهم گروه‌هاي سني كمتر از 20 سال در جمعيت متكديان افزايش يافته است؛ با اين حال عموم متكديان در گروه‌هاي سني ?? سال و بيشتر قرار دارند. علاوه بر آن سهم بي‌سوادها از گروه‌هاي متكدي بسيار كاهش يافته و از 80.7 درصد در سال 1370 به حدود 28.1 درصد در سال 1386 رسيده است. همچنين سهم مجردها از گروه‌هاي متكدي نيز افزايش بسياري يافته است، هر چند عموم متكديان هنوز متاهل هستند. علاوه بر آن درصد افراد داراي معلوليت از خيل متكديان كم شده و افراد فاقد معلوليت زيادي نيز به جامعه متكديان اضافه شده‌اند، هر چند كه بسياري از متكديان خود را داراي معلوليت نشان داده و از اين حربه براي جمع‌آوري اعانه استفاده مي‌كنند. نتيجه‌گيري: در ايران تكدي‌گري هنوز پديده‌اي مردانه است و علت‌هاي آن نيز عموماً فقر و بي‌كاري است. بنابراين ايجاد فرصت‌هاي اشتغال براي مردان از اهميت ويژه‌اي در اين زمينه برخوردار است، خصوصاً كه عموم متكديان متاهل بوده و همواره متكديان مجرد درصد كمتري از متكديان را شامل شده‌اند. علاوه بر آن، افزايش سهم افراد سالم در جمعيت متكديان، مدخليت داشتن دو پديده فقر و بي‌كاري در گرايش به تكدي‌گري را تقويت مي‌كند. البته نبايد از نظر دور داشت كه برخي متكديان به اين پديده به چشم يك حرفه پردرآمد مي‌نگرند و لذا به‌راحتي حاضر به ترك آن نبوده و حتي براي افزايش درآمد، خود را داراي معلوليت نشان مي‌دهند.

Abstract Objective: Beggary is a commom phenomenon in many urban areas that has unpleasant social implications. This study attempted to demonstrate an image of beggary and its forms in Iran and to explain it. Methods: This study relied on secondary analysis of data collected on beggars in 2007–2010 in Iran. Moreover, meta-analysis of some of the most important studies conducted in Iran during the years 1991–2008 was also done. Results: According to the results most of the beggars (approximately 68%) are male. The proportion of beggars younger than 20 years has increased in recent years. However, most of them are 40 and above. Furthermore, the proportion of illiterate groups has greatly decreased and has fallen from 80.7% in 1991 to 28.1% in 2007. Single beggars have also increased in number, although the majority of beggars are still married. The percentage of disabled beggars has also decreased, though many of them use disability as a means of gaining sympathy. Conclusion: In general, beggary is still a male phenomenon in Iran, the main causes of which are poverty and unemployment. Thus creating job opportunities for men is very important, given that usually beggars are married, not single. The rise in numbers of un-maimed beggars is another indication that poverty & unemployment encourage beggary. Nevertheless, it should be noted that some beggars see begging as a lucrative profession, and therefore are not willing to abandon it easily and even feign disability to increase their income.