ابن فارض و معرفت عاشقانه

Ibn Farez and Lovely Epistomology

آثار عرفاي بزرگ اسلامي بيانگراين حقيقت مي باشد كه دو عنصر محبت و معرفت نقش مهمي هم در شكل گيري و هم در مرز بندي اين آثار وزين داشته اند. هر چند كمتر عارفي يافت مي شود كه آثارش از اين دو عنصر مهم بي بهره باشد ليكن طايفه اي از عرفاي اسلامي بيشتر معرفت گرا مي‌باشند و عنصر معرفت در آثارشان نمود بيشتري دارد و طايفه اي ديگر محبت گرا مي باشند و عنصر محبت و عشق در آثارشان جلوه بيشتري دارد . ابن فارض مصري (576-632 ه.) از اكابرعرفاي محبت گراي سده هفتم هجري است كه محبت عاشقانه خويش را در تاييه كبري عرضه داشته و عشق بازان كوي معشوق را به خمخانه ساقي كشانده، جام وجودشان را از نور باده محبت برافروزانده است . اين مقاله با عنوان (ابن فارض و معرفت عاشقانه) تلاشي است در جهت تبيين ديدگاه محبت گرايانه ابن فارض در تاييه كبري و كوششي است در بيان سير عاشقانه محب و محبوب در مراتب و اطوار عشق.

The great Islamic mysticsʹ works reveal this fact that two elements of affection and understanding play an important role in the formation and boundaries of such valuable works. Although few mystics lack these two significant elements, a group of Islamic mystics are more epistemology centric whose works include further manifestation of understanding while another group are more affection oriented and utilize affection in their works more. Ibn Farez is one of the great scholars of affection centric mystics during seven century A.H. in whose works he has utilized his lovely affection. Key words: Egyptian Ibn Farez, lovable recognition, love, lover, beloved.