ارتباط خودكارآمدي با خود مراقبتي در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك

Correlation between self-care and self-efficacy in adolescents with type 1 diabetes

مقدمه: ديابت نوع يك، يكي از شايعترين بيماريهاي مزمن كودكان است. كنترل متابوليك و پيروي از رژيمهاي درماني در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع 1، نسبت به كودكان قبل از مرحله ي نوجواني ضعيف تر است. عدم پيگيري رژيمهاي درماني موجب بروز عوارض كوتاه مدت و بلندمدت در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع 1 مي شود. لذا اين بيماري مستلزم رفتارهاي خودمراقبتي در تمام طول عمراست. به نظر مي رسد يكي از مهمترين عوامل موثر بر خودمراقبتي، خودكارآمدي باشد. هدف: مطالعه حاضر، با هدف تعيين ارتباط خودكارآمدي با خودمراقبتي در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك انجام گرفته است. روش كار: اين پژوهش يك مطالعه مقطعي از نوع توصيفي- تحليلي مي باشد كه از دي تا اسفند 1390 به مدت سه ماه انجام شد. جامعه پژوهش را كليه ي نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك مراجعه كننده به درمانگاه غدد بيمارستان كودكان شهر رشت كه حدود 50 نفرمي باشند تشكيل داده است. جمع آوري اطلاعات از طريق مصاحبه و با استفاده از پرسشنامه سه قسمتي: اطلاعات دموگرافيك، خودكارآمدي و خودمراقبتي در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك انجام گرديد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از آمار توصيفي و تحليلي( ضريب همبستگي پيرسون، واريانس يك طرفه) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: ميانگين نمره خودكارآمدي واحدهاي مورد پژوهش 79/11±91/32 و ميانگين نمره خودمراقبتي آنها 88/15 ±86/131 بود. در اين پژوهش ضريب همبستگي پيرسون، همبستگي مثبت معني دار را بين نمرات خودكارآمدي با خودمراقبتي، نشان داده است (0001/0P < ). بحث و نتيجه گيري: در اين پژوهش مشاهده گرديد كه بين نمره خودكارآمدي با خودمراقبتي همبستگي مثبت وجود دارد. بنابراين خودكارآمدي پيش شرط مهم و اساسي براي انجام موفقيت آميز رفتارهاي خودمراقبتي است؛ لذا استفاده از روشهاي ارتقاي خودكارامدي درنوجوانان ديابتي مي تواند در ارتقا خودمراقبتي آنان موثر واقع گردد.

Introduction: Diabetes Type 1 is one of the most common pediatric chronic conditions. Metabolic control and adherence to medications is weaker in adolescents with diabetes type 1 than preadolescent children. Lack of follow up of treatment regime causes short and long term complications in adolescents with diabetes type 1. So this disease demands special self-care behaviors lifelong. One of the most effective factors on self care is self-efficacy. Objective: Present study aims to determine the correlation between self-care and self-efficacy among adolescents with type 1 diabetes. Methods: This cross-sectional study was conducted over a period of three months from January to March 2011. Subjects included all adolescents with type 1 diabetes (about 50 patients) who referred to the clinic of Pediatric Hospital in Rasht. Data were collected through interview using a three part questionnaire covering demographic data, self-efficacy and self-care in adolescents with type 1 diabetes. Data were analyzed using SPSS software version 19, and descriptive and analytical statistics (Pearson correlation square, one way variance). Results: Mean score of samples’ self-efficacy was 32.91± 11.79 and self-care mean was 131.86 ± 15.88. In this study, Pearson correlation square showed a significant positive correlation between self-care and self-efficacy (p < 0.0001). Conclusion: This study showed a significant positive correlation between self-care and self-efficacy. Therefore self-efficacy is significant pre factor for successful self-care behavior and promotion of self-efficacy methods can improve self-care of diabetic adolescents.