بررسي تطبيقي اجراي اصل احتياط زيست محيطي در پرتو آرا و تصميمات مراجع بين المللي

A Comparative Study of “Precautionary Principle” in Opinions and Decisions of Internationals Tribunals

اصل احتياط يكي از مهم ترين اصول حقوق بين الملل محيط زيست محسوب مي شود. بر اساس اين اصل، براي حفاظت از محيط زيست، دولت ها بايد متناسب با امكانات خود تدابير احتياطي وسيعي را اعمال نمايند. در صورت خطر ورود صدمات شديد يا غير قابل جبران، عدم وجود دلايل قطعي علمي نبايد بهانه اي براي تاخير در اتّخاذ تدابير موثّر براي پيشگيري از ورود صدمه به محيط زيست شود. علي رغم شناسايي اين اصل در اسناد مختلف زيست محيطي، در مرحله ي اجرا اين اصل به صورت واحدي در مراجع بين المللي رعايت نمي شود. اين مقاله با روش توصيفي و تحليلي و كنكاش در آرا و تصميم هاي برخي از مراجع بين المللي در صدد تجزيه و تحليل رويكرد اين مراجع نسبت به اصل احتياط است تا بدين وسيله اقبال و عدم اقبال اصل مزبور را در حقوق بين الملل نشان دهد.