آيين‎هاي مرگ و سوگ، در بخش ساساني شاهنامه فردوسي

Death and Mourning Rituals in the Sassanid Section of Shahnameh

آيين‎ ما مجموعه‎ي آداب و رسوم يك جامعه است كه شكل سنّت و قانون يافته است. در تاريخ فرهنگ و تمدّن ايران، مقطع فراخ زماني و فرمان‌روايي مقتدر ساساني بستر تثبيت و پيدايي بسياري از اين آيين‎هاست كه در بخش سترگي از شاهنامه‎ي فردوسي، اين سند هويّت ايراني، تجلّي مي‌يابد. در اين مقاله نمودي از جهان‎بيني و فرهنگ ايراني، جلوه‎هاي آييني مرگ و مراسم آن در بخش تاريخي و ساساني شاهنامه مورد بررسي و تحليل قرار مي‌گيرد. اين مقاله مي‌تواند در حوزه‌هاي شاهنامه‌شناسي و آيين‌هاي ملّي و اجتماعي آن و دوره‌هاي كهن و اساطيري استفاده شود.

Rituals are sets of customs and ceremonies of a society that take the form of law and tradition, are institutionalized in peopleʹs beliefs, and are to be followed by people. In the history of Iranian culture and civilization, the vast era of Sassanid power was the source of many of these rituals, manifested in large parts of Shahnameh. Studying them will result into a better presentation of Iranian identity and civilization. The present article endeavors to study and analyze a manifestation of Iranian worldview and culture – the rituals of death, funeral procession, and mourning – in the Sassanid part of Shahnameh. Having briefly reviewed ancient attitudes to death, it studies their approach to dead bodies, burial, cremation, etc.