مدل مديريت ريسك حساب هاي دريافتني

Receivable Accounts Risk Management Model

هيچ مدل مديريت ريسكي را نمي توان جايگزين يك سيستم اقتصادي و قانوني مناسب براي وصول مطالبات دانست. اجراي اصلاحات در قانون وسيستم هاي اقتصادي، شرط اصلي براي حل مشكلات وصول طلب است. اين مقاله به بررسي ريسك وصول حساب هاي دريافتني در ايران مي پردازد و به اين سوال پاسخ مي دهد كه آيا شاخص هاي اقتصادي كافي و مناسب در خصوص بالا بردن بهره وري اطلاعاتي با درنظرگرفتن سيستم پرداخت، درايران وجود دارد يا خير؟ مدل پيشنهادي اين تحقيق برمبناي شاخص هاي نقدينگي(نسبت جاري، نسبت سرمايه درگردش، نسبت سريع)،شاخص هاي گردش وجوه نقد(نسبت گردش وجوه، نسبت جريان نقد آزاد1و2)، شاخص هاي پرداخت بدهي (نسبت اهرمي، نسبت بدهي، نسبت بدهي به حقوق صاحبان سهام) مي باشد. داده هاي اين مقاله به روش نمونه گيري حذفي (غربالگري) از صورت هاي مالي117 شركت پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران كه تاريخ پذيرش آن ها قبل از سال 1388 مي باشد و تا سال 1391 به طور مستمر به فعاليت خود ادامه داده اند، جمع آوري شده و با استفاده از نرم افزار SPSS. 20 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است.در نهايت نيز يك مدل بومي براي پيش بيني اعتبار مطالبات شركت هاي بورسي ايران ارايه شده است كه بااستفاده از آن ، شركت ها مي توانند ريسك وصول مطالباتشان را كاهش داده و اينكه آگاهانه در برخي شرايط خاص ريسك بيشتر را متقبل شوند.

No risk management model can be replaced by a suitable legal and economic system for debt collection. Reforming the law and economic systems is the principal condition to solve debt collection problems. This paper studies the risk of collecting receivable accounts in Iran and then answers this question that whether there are sufficient and appropriate economic indicators in Iran with regard to payment system in order to increase data efficiency or not? The proposed model in this paper is based on liquidity indicators (current ratio, working capital ratio, quick ratio), cash flow indicators (cash flow ratio, free cash flow ratio 1 and 2), solvency indicators (gearing ratio, debt ratio, debt-to-equity ratio). The data in this paper is collected by random sampling of the final statements of 117 companies which were accepted in stock exchange in Tehran before 1388 and continued their activities up to 1391 and it was analyzed using SPSS.20 software. At the end a local model for predicting the credibility of the debts of Iran’s stock exchange firms is presented by which companies can reduce their debt risk and in some certain situations accept a higher risk.