دكارت و برهان وجودي

Descartes and Ontological Argument

چكیده دكارت در برهان وجودیِ، تأمل پنجم، می‎كوشد تا مطابق مشی عقل‎باورانۀ خویش و بر اساس تصور فطری‎ای كه از كمال نامتناهی داریم، وجود عینی خداوند را آشكار سازد. به نظر او، فرض ذاتی كه واجد جمیع كمالات است اما موجود نیست، فرضی است محال و متناقض. خداوند، آن‎چنان ‎كه تصور فطری ما از او حكایت می‎كند، كمال نامتناهی است و چنین ذاتی ضرورتاً اقتضای وجود دارد. به نظر دكارت، هرچند در تمام موجودات تمایز ذاتی بین وجود و ماهیت در كار نیست و از ذات می‎توان وجود اخذ كرد، نوع وجودی كه به هر ذات متعلق است، می‎تواند متفاوت باشد؛ به این معنا كه از ذوات متناهی فقط وجود امكانی، و از ذات كامل متعال و نامتناهی (خدا) ضرورتاً وجود واجب استنتاج می‎شود.

Abstract In his ontological argument from the fifth Meditation, Descartes demonstrates Godʹs existence based his rationalistic method and theory of innate ideas. He believes we cannot conceive that God has all perfections while excluding existence from him. God, as our innate ideas denotes it, is the infinite perfection, and such essence is necessarily existent. Although, for Descartes, there is no real distinction between existence and essence in beings, and he accepts we can infer existence from essence, he believes that the kind of existence belonging to every essence is different from the other. This means we can infer Contingent Being from finite essence and Necessary Being (God) from the supreme and infinite essence.