پيشگيري از سقوط و آسيب‌هاي ناشي از آن در سالمندان ساكن منزل

سابقه و هدف: سقوط و آسيب‌هاي ناشي از آن، از مشكلات شايع سلامت سالمندان است كه باعث ناتواني و نقص عملكرد طولاني، افزايش مرگ‌ومير و تحميل هزينه به فرد و جامعه مي‌شود. با افزايش تعداد سالمندان در كشورهاي مختلف، سقوط و صدمات ناشي از آن نيز افزايش يافته است. با توجه به اختلاف‌نظرهاي متعدد در مورد اثربخشي انواع مداخلات در منابع مختلف، هدف اين مقاله به روزرساني شواهد مربوط به اثربخشي روش‌هاي پيشگيري از سقوط در سالمندان ساكن منزل است. روش بررسي: در اين مطالعه مرور روايتي، مطالعات كارآزمايي و مروري انجام شده از سال 2000 تا پايان 2013، با واژه‌هاي كليديfalls, elderly وprevention يا مترادف آن‌ها با استفاده از تركيب‌گرهاي AND و OR از منابع الكترونيك موجود مانند PubMed و Cochran استخراج گرديد. اعتبار مقالات با استفاده از چك‌ليست‌هاي consort و PRISMA بررسي شد و سپس اطلاعات مربوط به اثربخشي مداخلات از مطالعات معتبر استخراج شد. يافته‌ها: مطالعات اثربخشي مداخلات پيشگيري از سقوط در دو گروه مداخلات تك‌عاملي و چند‌عاملي طبقه‌بندي مي‌شوند. ورزش منظم گروهي و انفرادي، ارزيابي و تعديل محيط منزل، مكمل درماني كلسيم و ويتامين D، قطع داروهاي روان‌گردان، جراحي كاتاراكت، استفاده از محافظ‌هاي مفصل ران يا محافظ‌هاي ساير نقاط بدن، گذاشتن پيس‌ميكر قلبي و برنامه‌هاي پيشگيري چند عاملي كه همزمان بر روي چندين عامل خطر تمركز مي‌كنند از رايج‌ترين مداخلات هستند. نتيجه‌گيري: ورزش گروهي و انفرادي و ارزيابي و تعديل عوامل خطر منزل در افراد با ريسك بالا، ميزان و خطر سقوط را كاهش مي‌دهد. جراحي كاتاراكت براي چشم اول، گذاشتن پيس‌ميكر و مداخلات چند‌عاملي، ميزان سقوط و ورزش Tai chi خطر سقوط را كاهش مي‌دهد. مصرف ويتامين D در افراد با كمبود ويتامين، محافظ‌هاي مفصل هيپ در افراد پرخطر و اصلاح كفش‌ها در شرايط زمستاني بر كاهش سقوط اثر دارد. مداخلات آموزشي، قطع داروهاي روان‌گردان، درمان مايعات و الكتروليت‌ها، اصلاح ديد با عينك و مداخلات روانشناسي اثربخش نبوده است.