بررسي تطبيقي سياق از ديدگاه قرآن‌پژوهان معاصر

A Comparative Study of Context in Contemporary Quranic Studies

بحث سياق از مباحث كليدي و زيربنايي در حوزه علوم قرآني و اصول تفسيري است. اين نقش كليدي در حوزه‌هاي معارفي ديگر هم‌چون فقه و اصول نيز مطرح است. دانشمندان علوم قرآن و تفسير، از سياق بسيار ياد كرده‏اند و آن را مورد استناد قرار داده‏اند، ولي تعريف دقيقي از سياق ارايه نكرده‌اند و هم‌چنين در تحقق سياق، دو شرط ارتباط صدوري و ارتباط موضوعي را بيان كرده اند، كه به نظر مي‌رسد اين دو شرط بايد مورد واكاوي دقيق قرار گيرد و هم‌چنين حد و مرزهاي قراين قوي‌تر در مواجهه با سياق به عنوان شرطي ديگر مورد بررسي قرار گيرد. در اين مقاله نويسنده تعاريف مطرح‌شده توسط دانشمندان معاصر در علوم قرآني و اصول فقه را بيان كرده و مورد نقد و بررسي قرار خواهد داد، و دقيق‌ترين تعريف را بر مي‌گزيند.

The subject of context is among the key concepts and subjects in the field of Quranic Sciences and the principles of exegesis. This key role of context is also evident in such sciences as Fiqh and ’Usul. Scholars in the field of Quranic sciences and exegesis have widely drawn upon this concept, but few of them have supplied an exact definition for the term, and while investigating the subject, they have offered a twofold category comprising of the two conditions, namely, relation by source and relation by subject. It seems that these two conditions need a careful study. Moreover, one should study the boundaries of stronger clues that decide context. This article attempts to study contemporary definitions of the term in order to arrive at the most exact definition.