بررسي اپيدميولوژي حوادث ناشي از كار در شاغلين يك شركت ساختمان سازي

سابقه و هدف: صنايع ساختماني به دليل نرخ بالاي حوادث، جز صنايع با خطر بالا به‌شمار مي روند. يافته هاي مربوط به تحليل حوادث در مديريت خطر، ارتقا ايمني و برنامه هاي پيشگيرانه نقش عمده اي ايفا مي كند. هدف از مطالعه حاضر بررسي اپيدميولوژي حوادث ناشي از كار در دو كارگاه يك شركت ساختمان‌سازي در شهر تهران بر اساس فاكتورهاي فردي، گروه هاي شغلي، عضو حادثه ديده و اعمال و شرايط ناايمن است. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي- تحليلي، در كارگاه هاي يك شركت ساختمان‌سازي در سال 1390 در شهر تهران صورت پذيرفت. حوادث ثبت شده در يك‌سال گذشته از كميته ايمني و بهداشت كارگاه دريافت و سپس اطلاعات مورد نياز بر اساس طراحي مطالعه استخراج گرديد. براي تحليل داده ها و بررسي ارتباط ميان فاكتورهاي مرتبط با توزيع حوادث از آزمون هاي توصيفي، آزمون t مستقل و كاي‌اسكوير از نرم افزار SPSS 16استفاده گرديد. يافته ها: در طي سال 1390 جمعاً تعداد 915 حادثه ثبت شده بود كه از اين ميان 431 حادثه مربوط به كارگاه شماره 1 (1/47%) و 484 مورد، مربوط به كارگاه شماره 2 (9/52%) بود. برخورد با اشيا و گير افتادن ميان تجهيزات از دلايل اصلي ايجاد آسيب در كارگاه هاي اين شركت ساختمان سازي بود. بيشترين فراواني حوادث مربوط به مشاغل قالب بندي و آرماتوربندي و كمترين فراواني مرتبط با شغل جوش‌كاري بود. اعمال ناايمن بيش از شرايط ناايمن سبب رخداد حوادث شده اند و انگشتان دست، بيشترين فراواني حادثه را از نظر عضو صدمه ديده داشته اند. نتيجه گيري: هيچ يك از اين دو كارگاه ساختمان سازي از نظر رعايت اصول ايمني در وضعيت خوبي قرار نداشته و به دليل فراواني حوادث در طبقه بندي صنايع با خطر بالا قرار دارند.