شرايط امكان و دلايل امتناع ميان‌رشته‌اي «سياست اجتماعي» در ايران

Conditions of Possibility and Reasons for Preventing the Establishment of the Interdisciplinary of “Social Policy” in Iran

ايجاد پيوند ميان حوزه هاي نظري و عرصه‌هاي عملي آموزش و نيز ارتباط اثربخش علم با واقعيت هاي اجتماعي روزمره از ويپگي هاي آموزش ميان رشته اي است. ميان رشته اي «سياست اجتماعي» كه با مسايل سيستمي و پيچيده زندگي روزمره سروكار دارد، از هر دو اين ويپگي ها برخوردار است. گرچه «سياست اجتماعي» در برخي از دانشگاه هاي دنيا به مثابه يك رشته دانشگاهي هويت مستقل خود را دارد، اما تاكنون به طور مشخص و مستقل به عنوان بخشي از ساختار آموزش دانشگاهي ايران درنيامده است. اين ÷پوهش با آگاهي از مسيله كم توجهي به ميان رشته «سياست اجتماعي»، به اين پرسش پاسخ مي دهد كه دلايل امكان و شرايط امتناع «سياست اجتماعي» در نظام آموزش عالي ايران چيست؟ با اتخاذ رويكردي تفسيري و تحليلي تلاش مي شود دلايل امتناع و شرايط امكان آن در ايران واكاوي شود. براساس يافته هاي پژوهش ماهيت موضوع «سياست اجتماعي»، شرايط بيمارگونه ساختار آموزش دانشگاهي در ايران و نيز ضعف گفتمان روشنفكري در توجه به موضوعات مرتبط با «سياست اجتماعي» را مي توان به عنوان دلايل امتناع آن دانست. شرايط امكان «سياست اجتماعي» نيز خود را در توجه به دو سطح از ضرورت باز مي يابد. يك، سطح شناختي كه ناظر بر نقش راهبردي رشته «سياست اجتماعي» در سياستگذاري اجتماعي است، و دوم، سطح كاربردي كه مستلزم درك شرايط مسيله مند اجتماعي در ايران و ضرورت فهم علمي اين شرايط است. تاسيس «سياست اجتماعي» آكادميك مي تواند از سويي ناظر بر بعد معرفت شناختي آن با هدف توسعه دانش اجتماعي در ايران باشد و از سوي ديگر در توجه به اهميت كاركردي و نقش كاربردي آن، مي تواند با پيوند ميان ابعاد اجتماعي، سياسي و امنيتي با وجوه علمي پديده هاي اجتماعي منجر به كاستن از هزينه هاي فرصت سياست گذاري هاي اجتماعي در جامعه شود.