كرون در باب ارجاع، ديويدسون در باب محتوا

Kroon on Reference VS Davidson on Content

كرون معتقد است مرجع یك اسم را فقط ارتباط علّی با آن شیء متعین نمی‌كند، چراكه علیت حاوی نوعی عدم تعین است كه برای فرار از آن لازم است بعد شناختی، كه از آن به جواز معرفتی یاد می‌كند، نیز در تعیین مرجع اثر گذارد. دیویدسون بیان مشابهی را در مورد نحوة تعین محتوای باور ادراكی در تز مثلث‌بندی خود دارد. در این تز او معتقد است فرد علاوه‌بر ارتباط علّی با محتوای باور ادراكی خود كه شیئی خارجی است كه علت آن باور در فرد شده است، لازم است از ارتباط كلامی با دیگران نیز جهت تعین محتوای این باور، كمك گیرد. در این مقاله، پس از بیان نظریات كرون و دیویدسون، به بیان مشابهت‌های جواز معرفتی در نظریة كرون و ارتباط كلامی در نظریة دیویدسون خواهم پرداخت.

Kroon believes that causal relation alone does not determine the referent of a name because causation involves a kind of under-determination to escape of which, Kroon embed a cognitive dimension, which he calls epistemic warrant, in reference-determination. Davidson brings similar words in his triangulation thesis in order to determine the content of a perceptual belief. He argues that, in addition to causal relation, one takes benefit of linguistic communications with others in order to determine the content of his perceptual belief which is the cause of that belief. In this paper, having brought the theses of Kroon and Davidson respectively, I enumerate a number of similarities between Kroon’s epistemic warrant and Davidson’s linguistic communications.