ارزيابي گذار كارناپ از رويكرد ساختار نحوي به سمانتيك به منزلة تلاشي براي ترميم تجربه‌گرايي

Carnap’s Transition from Syntactic Structure to Semantics As an Endeavor to Amend Empiricism

در آغاز قرن بیستم، فلسفة تجربه‌گرایانه، در مقام یك مكتب فلسفی تثبیت‌شده، با انتقاداتی مواجه شد، چنان‌كه ارائة صورت‌بندی دقیق و عاری از مشكلات معمول برای ترمیم این مكتب ضروری می‌نمود. یكی از گام‌های بلند در راه ارائة شالوده‌ای متقن برای فلسفة تجربه‌گرایانه، پیشنهاد رویكرد مبتنی‌بر ساختار نحوی، در كتاب ساختار نحوی زبان (1934) كارناپ بود. اما این رویكرد از عهدة پاسخ‌گویی به ایرادات وارده برنیامد، چنان‌كه كارناپ از آغاز دهة چهل به ارائة رویكردی نو، با عنوان رویكرد معناشناسانه همت گمارد. هرچند هر دو رویكرد ارائه‌شده توسط كارناپ، یعنی رویكردهای ساختار نحوی و معناشناسانه، از نقاط اوج فلسفة معاصر به حساب می‌آیند، كارناپ نهایتاً نمی‌تواند نسخة غیر قابل انتقاد و منسجمی از تجربه‌گرایی ارائه كند. با این حال در پایان مقاله نشان خواهیم داد كه نواقص باقی‌مانده (پس از اعمال رویكرد معناشناسانه) باعث نابودی فلسفة تجربه‌گرایی نمی‌شوند

At the outset of the 20th century, the received formulation of empiricism, as it was endorsed in logical empiricism, began to sound problematic, in a way that the system seemed to be in need of some revisions and amendments. Carnap endeavored to fix the gaps by his proposals in his Logical Syntax of Language (1934/37). In spite of some lasting merits, the approach was not left totally uncontroversial; therefore in 1940s Carnap went to do some further revisions in his so called semantic period. In this paper, I will show why the failure of Carnap’s program even in the semantic period does not lead to the total destruction of empiricism.