دين‌مداري و دنياداري در نهج‌البلاغه

Religiousness and Worldliness in Nahj al-Balaghah

چكیده دنیا ازجمله مقولاتی است كه تفسیر و برداشت‌های مختلفی از آن شده است و دربارۀ بهره‌مندی از آن، دیدگاه‌های افراطی و تفریطی وجود دارد. در مقالۀ حاضر، تحلیلی رابطۀ میان تدین و بهره‌مندی از دنیا با توجه به كلام امیرمؤمنان علی (ع) در نهج‌البلاغه مطالعه و بررسی شده است. آن حضرت (ع) از سویی با بیان ویژگی‌های مذموم دنیا و عواقب دنیاطلبی و از سوی دیگر با تأكید بر استفادۀ صحیح از دنیا، زندگی دنیوی انسان دین‌مدار را در مسیر حیات اخروی او می‌دانند كه این همان دنیاداری دین‌مدارانه است. راهكار دستیابی به این زندگی، زهد و شاخصۀ آن ارجحیت دین بر دنیا است.    

‘World’ is among the concepts that have been interpreted differently, and there are extremist and pacifist viewpoints regarding it. The present paper aims to study the relationship between religiousness and attainment of worldly blessings from the viewpoint of Imam Ali (PBUH) in Nahj al-Balaghah. While he describes the sordid characteristics of the world and warns about the consequences of worldliness, he emphasizes on using the world rightly as he sees a religious man’s worldly life as a prologue to his hereafter. That is what he calls ‘religious worldliness’, the prerequisite of which is asceticism, i.e. preference of religion over the world.