نقدي بر بلاغت سنتي

A Critique on Traditional Eloquence

بلاغت در معناي علمي كه به زيبايي ‏شناسي ادبيات مي‏ پردازد ازجمله علوم مهم و تاثيرگذاري است كه متاسفانه به ويژه در زبان فارسي چندان مورد توجه و بررسي ‏هاي عالمانه قرار نگرفته است. علم بلاغت در طول تاريخ هزارساله ادبيات فارسي از نواقص و آفت‏ هاي زيادي آسيب ديده است كه از جمله مهم‏ترين ‏هاي آن مي‏ توان به فقدان نظريه‏ پردازي‏ هاي علمي، عربي‏زدگي، اختلاف در نام گذاري ‏ها، تعاريف كلي و مبهم، پرداختن به موضوعات غير مربوط و نپرداختن به موضوعات جديد هم‏چون مباحث مربوط به محور عمودي در آثار ادبي، كهنگي و عدم كارايي ‏ساختار سنتي آن اشاره كرد. در اين مقاله كه به شيوه توصيفي و تحليلي نگاشته شده و روش گردآوري اطلاعات آن به صورت كتابخانه ‏اي و جستجوي اينترنتي بوده، سعي شده است ضمن برشمردن و دسته بندي و تحليل اين نواقص و آفت‏ها، به بايدها و نبايدهايي كه مي‏تواند سطح كيفي اين علم مهم را ارتقا دهد، اشاره شود و درپايان نيز با بررسي دقيق موضوعات مختلف علم بيان همچون تشبيه، استعاره، مجاز و كنايه نظريات خود را در باب برخي تعاريف و برداشت ‏هاي غلط و سنتي رايج در اين علم ارايه كند.