سنجش صدق و كذب خبر در گزارههاي ادبي

The Assessment of Truth and Falsity in Literary Propositions

يكي از مباحث اصلي علم معاني، تعيين صدق و كذب جملههاي خبري است. چنانچه گزارهاي قابل صدق و كذب باشد، خبري است، و اگر چنين نبود، انشايي است. نخستين مطرح‌كنندگان صدق و كذب خبر، از ميان متكلّمان و فلاسفه بودهاند. امّا تمام گزاره‌هاي ادبي مطابق با زبان منطق نيستند؛ اين قبيل گزاره‌ها ويژگيهايي دارند كه منطقگريزي در آنها به وضوح مشاهده مي‌شود. گزارههاي ادبي الزاماً خبري نيستند، بلكه هدف آنها القا بينش جديد در مواجهه با پديدهها و جهان پيرامون است. در اين پژوهش، پس از بررسي آرا متفكران اسلامي و غير اسلامي در خصوص صدق و كذب گزارهها، به اين نتيجه رسيدهايم كه صدق و كذب را تنها بايد با سرچشمه گزارهها سنجيد و ضروري است كه در علم معاني، در بخش مربوط به نحوه سنجش صدق و كذب خبر، بازنگري شود.

One of the main subjects of rhetoric is assigning the truth and falsity of declarative sentences. If a proposition may be assessed as a truth or falsity, it will be considered as a declarative sentence, otherwise it will be compositional. There were some theologians and philosophers who brought up the discussion of truth and untruth of declaration for the first. Although all literal propositions are not consistent with the language of logic, but illogical movement is clearly of their features. The literal propositions aren’t necessarily declarative, but they aim to induce a new understanding of the phenomenon and the world around. In this study, considering the views of Muslim and non-Muslim scholars about the truth or falsity of propositions, I realized that the truth or falsity of propositions should only be assessed by their origins and a review looks being necessary about the assessment of a proposition accuracy in semantics.