منطق ساخت‌شكني و سياستِ عملي

The Logic of Deconstruction and Practical Politics

چكیده ساخت‌‌شكنی یا واسازی به‌‌مثابة رویكردی معارض با عقل‌‌گراییِ سنت فلسفی غرب، در پی افشای پیش‌‌فرض‌‌هایی در نظم گفتاریِ رایج است كه بنا به ادعا مبتنی‌‌بر تقابل‌‌های درون‌‌زبانی و لذا قراردادی‌‌اند. بنابراین، با تخریب بنیان‌‌های هرگونه مرجعیت فكری، عرصه را به ‌‌روی ورود امكان‌‌های دیگر گشوده است و بدین‌‌سبب به‌ ‌لحاظ نظری با منطق دموكراتیك پیوند می‌‌یابد. اما در عمل با ضربه‌زدن به هرگونه معیار، با سیاست فاصلة زیادی می‌‌گیرد؛ زیرا تصمیم‌‌گیری‌‌ سیاسی مستلزم ابتنا بر معیارها و توجیه مستدلی است كه این منطق فی‌‌نفسه با آن سر ناسازگاری می‌‌یابد. این مقاله كه بر ساخت‌‌شكنی فلسفی به‌‌ مفهوم دریدایی تمركز دارد، در پی پاسخ به این پرسش است كه «با چه موضعی در قبال منطق ساخت‌‌شكنی می‌‌توان به استفاده از توان انتقادی آن در نظریة سیاسی اندیشید؟»؛ بر این اساس ابتدا به بررسی دلالت‌‌های این رویكرد در دو شكل ایجابی و سلبی می‌‌پردازد و سپس «نظریة انتقادی رادیكال» را به‌‌مثابة «تفسیری بازسازانه» از ساخت‌‌شكنی پیشنهاد می‌‌دهد، زیرا نگارنده بر این نظر است كه لازمة كاربردپذیریِ رویكرد ساخت‌‌شكنی در نظریة سیاسی و بالطبع ایفای نقش در روند بازاندیشی در «سیاستِ عملی» در گرو اتخاذ روش بازسازانه است.

Deconstruction as a counter-approach to rationalism of the West political tradition (especially Modern one), seeks to expose the assumptions in common discursive order which are assertedly based on intralingual oppositions and thus arbitrary. Therefore, with destructing any intellectual authority’s foundation, it makes the room, for the accommodation of other possibilities and this is how it is linked to democratic logic. However, at the same time through debasing any sort of criteria, a huge gap is opened up between it and practical politics since it political decision making necessitates a foundation based on criteria and compelling justifications that such logic is inherently incongruent with. This paper whose focus is Derridean Philosophical Deconstruction in addressing the question of “what position in deconstructionist logic can be adopted which can grant its critical potency to be used for political theory?” firstly, studies the reasons of such approach in two forms being exigency and privative hermeneutically. And then it proposes a “radical critical theory” as a “hermeneutic reconstructionist” derived from deconstruction because the writer believes that the prerequisite to applicability of deconstructionist approach to political theory and thus naturally serving a role in the process of rethinking to “ practical politics” necessitate the adoption of reconstructionist meth