جلوه ((حُبّ عُذري)) در منظومه ليلي و مجنون نظامي

Virtuous love manifestation in Nezami’s “LEILI AND MAJNooN”

پژوهش حاضر، كوششي است در راستاي شناخت ماهيت تاريخي حُبّ عُذري و بازتاب آن در منظومه غنايي ليلي و مجنون. عشق عفيفانه به عنوان حدّ اعلاي عشق انساني، چه در ادبيات عرفاني و چه در ادبيات غنايي از جايگاه ارجمندي برخوردار است. اين نوع از عشق، با وجود مصاديق اندك تاريخي- ادبي، همچنان در عرصه عرفان جلوه‌گري مي كند و گاه بهانه‌اي مي شود براي وصول به درياي معرفت حقيقي. اين عشق، سرآغازي است براي شيوه جديدي از دلبستگي كه موجب تزكيه روح عاشق و به تبع آن، تاثير پذيري متون صوفيه از متون عاشقانه مي شود.

This study is an effort towards understanding the historical nature of “Ozri Love” and its reflection in the lyrical poem of Leili and Majooun. Being a supreme human love, the virtuous love holds an outstanding position both in mystical and poetical literature. In spite of little historical –literary evidence, this kind of love still manifests itself in mysticism and sometimes becomes an excuse for approaching to the ocean of true knowledge. This love is a beginning for a new way of affection that causes the soul of the lover to be cleaned and consequently influences Sufia texts by didactic educations.